SURVIVING THE BEAST WITHIN

Glass,
Cold on my hand
As I swallow slowly
The drink and pain blend

Muted images, moving all over me
Making me weightless, making me dizzy
Why am I here again, knowing I don’t belong?
I keep on letting myself go, never firm, never strong

Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store

The glass and my face on it
I hate what I see
If I could only drown in it
Floating like a bee

Blurred, foggy faces,
Distorted through the smoke
Acting out of their misery
Embittered by the joke

As the last spice on a failed soup
I join in with despair,
Always up for yet another scoop
I march away alone, already a pair

Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store

October 5, 2008

NUMBNESS

Her footsteps swiftly touch in the cold
As her hair goes gray and face turns old
Soft whispers behind her deafened ear
Trying in vain to tell her dear
She disappears in the foggy night
Before the morning stretches bright
The little lady on the stake
Of gloomy flakes by the cold lakes
The winds blew swiftly caressing her neck
She sank into numbness without a track
As nightingales sang her farewell song
She fought for the just and ended it wrong
O skies and earth join together in tears
For the one who missed her many years
O cold waters refuse to swallow her youth
She gave in too soon betrayed by the truth!


September 23-24, 2008

RESET YOUR MINDS! * RIPROGRAMONI MENDJET TUAJA!

“Te Kaqa”- vendi ku ndodhin mrekullitë!
Një iniciativë origjinale e bazuar në sinqeritet, e karakterizuar me kreativitet të dallueshëm dhe guxim, e motivuar nga dashuria e vërtetë dhe mirësia e pakusht, i preku zemrat e të gjithëve, si të atyre të pranishëm ashtu edhe të të tjerëve që për të mësuan me rrugë të tjera:
Kjo ishte e ekspozita ime e parë dhe personale me moton “Reset Your Minds!” (Riprogramoni mendjet tuaja!) për të cilën unë mësova e fundit, ndonëse “musketaret” rreth saj kanë investuar energjinë e tyre pozitive dhe javë të tëra të cilat i kanë ndarë prej kohës së tyre shumë të çmueshme.
Një “falemnderit vajza dhe ju miq që më nderuat në këtë mënyrë kaq mallëngjyese, origjinale e të bukur” është e zbehtë, madje qesharake.
Porosia e këtij gjesti e cila na tejkalon shumëfish si mua ashtu edhe ideatoret e realizuesit e kësaj ngjarjeje, punimet dhe vetë ekspozitën është ajo që duhet të ekstraktohet dhe të arrijë aty ku duhet, përtej nivelit të vetëdijës, në pavetëdijën dhe ndërgjegjen e secilit prej nesh.
Derisa shpërbëhesha nën presionin e një “trendi” që ende sot po e ç’trajtëson pa mëshirë shoqërinë tonë duke i ridefinuar vlerat dhe rrjedhimisht edhe ne si individë, e vendosur me kokëfortësi që të mos bie pre e tij, dhimbshëm u hodha në izolim.
Në këto vite jo të lehta, duke vazhduar të besoj se njerëzia ( dashuria, mirësia, sinqeriteti) nuk është shkulur përgjithmonë nga zemrat tona por se vetëm po e kalojmë një fazë megjepsjeje kolektive nga e liga, nisa t’i procesoj frustrimet e mia, ndjenjat e mia, dhimbjen dhe zhgënjimin tim në diçka që dëshiroja të jetë e bukur, në diçka që dëshiroja të prekë aty ku unë nuk mund të prek, të depërtojë aty ku unë nuk mund të depërtoj-në punimet e mia të realizuara me teknika të ndryshme të cilat me çdo gërrithje mbi fletë e përcjellin një të tillë nga zemra ime; me çdo nuancë përçojnë tutje dicka nga mëlmesat e vetëdijshme e të pavetëdijshme të cilat e kornizojnë atë që unë jam për vehten dhe të tjerët.
Në faza të ndryshme produktet e procesimit të brendshëm të krejt asaj që më preokuponte i ndava me njerëz të ndryshëm, jo gjithmonë të duhur por thelbi i krijimit të diçkafit është që ta ndash me të tjerë dhe rrjedhimisht kufizimet, paragjykimet apo paranoja në këtë aspekt janë kundërthënëse me qëllimin.
Gabova shumë herë por këmbëngulja që të vazhdoj të besoj, të ndaj dhe të mos lejoj që një përvojë e keqe të ma pamundësoj takimin me të mirën nuk mbeti pa u shpërblyer.
Teuta, Jeta dhe Gresa , në faza të ndryshme hynë në jetën time për të mbetur pjesë e imja përgjithmonë.
Unë me të gjitha të mirat e të këqiat dhe çdo gjë që përfaqësoj, për herë të parë në jetë jam kuptuar prej tyre me një intuitë dhe sensibilitet përtej njerëzores, drejt atij kozmik.
Në çdo sekond kur unë e kam ndarë me to çdo atom të gjendjes sime ai është kapur prej tyre me zhdërvjelltësi mendore e shpirtërore dhe është evidentuar për t’u futur në përdorim në realizimin e formulës terapeutike e cila shpërtheu me sukses të plotë shërues për mua dhe vetëdijësues për të gjithë në ditën e 3të të muajit Shtator në ora 19:00.
Ekspozita për opinionin ka qenë befasi e këndshme simpatike dhe risi kurse për mua një rikthim në jetë dhe vulosje e qenies sime përgjithmonë me vendosmërinë që ta zgjoj nga gjumi makinerinë për kanalizmin kreativ të dhimbjes në vend se ta lë të më mbytë.
Prandaj nuk mund ta theksoj sa duhet, këtë mbrëmje ndodhi shumëçka më tepër se thjeshtë një ekspozitë befasi për shoqen:

-Me një boomerang efekt, mua më bëri që ta Riprogramoj mendjen time! Po juve?

Për herë të parë dikush mori guximin që t’i thotë mjaft shprehisë dhe pasivitetit i cili vihet në lëvizje nga frika dhe dyshimi në të mundshmen;

Disa të reja të cilat unë simbolikisht po i quaj “musketaret” e të sotmes sepse tek ky definicion për to erdha spontanisht në çastet e para pasiqë sekreti u zbulua, të mbështetura në forcat e veta, me shumë dashuri, sakrifica e vetëmohim, me shumë vullnet e dëshira të çiltëra për të ndarë mirësi pa menduar përfitim, dëshmuan se mrekullitë megjithate ndodhin.

Cila ishte mrekullia?

Sigurisht se ajo nuk mund të përcaktohet thjeshtë vetëm is nxjerrja nga anonimiteti i dikujt që përmes vizatimeve i ka procesuar përjetimet subjektive të asaj që mund të etiketohet si ”trendy ç’menduria e përgjithshme” dhe devalvimi i sistemit të vlerave në çdo lëmi sidomos në dekadën e fundit-në diçka të bukur, me depërtueshmëri absolute drejt zemrave që janë të hapura për ndryshim.

-Kjo mrekulli në fakt është pikërisht rikonfirmimi i vërtetësisë së definicionit të mëhershëm të vlerave, atij që “Kosovarët modernë” e kanë deponuar si “démodé” dhe i cili më së bukuri dhe esencialisht i kap vetitë, tiparet, parimet të cilat e bëjnë njeriun –njeri;

-Kjo mrekulli është riaktualizimi i rëndësisë për ta dashur njëri tjetrin, për të qenë të sinqertë me njëri tjetrin, për të guxuar të besojmë në njëri tjetrin dhe në mirësinë e secilit prej nesh-të cilën parimisht e kemi në start por dikush i mbetet besnik e dikush e modifikon duke menduar se më shumë i leverdisë kalimi në anën tjetër;

-Kjo mrekulli është rikonfirmimi i pafundësisë së mundësive dhe i realizueshmërisë së(në dukje) të pamundshmes nëse besohet dhe nëse jemi të gatshëm që me iniciativat tona qëllim-mira, humanitare, ta tejkalojmë vetëvehten dhe interesin personal;

-Kjo mrekulli është dëshmia e cila u lexua qartë në fytyrat e të gjithëve që morën pjesë në të apo mësuan për të dhe që u dëgjua qartë në komentet e bëra rreth saj: Përfitimi më i madh dhe i pamatshëm është ndarja e mirësisë me të tjerët, dhurimi i pakusht i buzëqeshjeve dhe energjisë pozitive gjë që mbjell fryte të mbara për të ardhmen.

-Kjo mrekulli është jo më pak se të shpëtuarit e një jete, jetës sime, në çastet më kritike kur pas zhgënjimeve të njëpasnjëshme dyshoja se në mua ka forcë për të vijuar tutje;

-Kjo mrekulli janë shoqet e mia, janë të gjithë ata që sipas mundësive të veta i përcollën ato drejt realizimit të idesë me të gjitha specifikat e veta dhe i inspiruan shumë të tjerë me riakutalizimin e thënies musketareske:

“Një për të gjithë-të gjithë për njërin”

Integral i kësaj mrekullie jemi secili prej nesh vetëm po të kemi zemër e të mos kemi frikë që edhe atëherë kur na duket se po humbim shumë e nuk përfitojmë asgjë, të gravitojmë rreth parimeve të dikurshme kur të qënit zemërgjerë, bëmirës, të ndershëm, të guximshëm në dashuri dhe të sinqertë në çdo moment, ishin kode të arta, të shenjta dhe të panegociueshme me ri-validizimin e të cilave mund të hapet porta e mirëqenies, paqes lumturisë dhe harmonisë sociale (e jo vetëm kaq) në tërë globin.

Pra, më 3 Shtator 2008 me në ngjarje modeste dhe magjike në orën 19:00 u dha definicioni perspektiv i së ardhmës:

Riprogramoni mendjet tuaja!

Sepse,

"Sponsor i artë i një mrekullie mes njerëzish është e mira e ndarë pa interes".
Kur njerëzorja komercializohet rezultati është: A la franga me tanus!


(“Musketaret” e të sotmes që na e dhanë shembullin konkret për ruajtjen e vlerave të shenjta njerëzore: Teuta Marteti (Parthos); Ajete Kërçeli(Aramis) dhe Gresa Besimi (d’Artagnan). Athosi mbeti i mrekulluar!)

A Poison Tree

I was angry with my friend:
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.

And I watered it in fears,
Night and morning with my tears;
And I sunnèd it with smiles,
And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright;
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine,

And into my garden stole,
When the night had veiled the pole:
In the morning glad I see
My foe outstretched beneath the tree.
by: William Blake

Të mbivotuarit

(Të mirët me të këqinjtë: një me plot)

Kur dhembja kalon kufijtë dhe bëhet mpirje
Dhe askush nuk dëgjon se për ndihmë bën thirrje
Kur nuk je më as vetja, për” çka je?” nuk ka masë
Kokën e ke të rëndë nga diçka me thasë
Nuk tretet nuk zbërthehet as me lotë as me raki
Të mban nën të gjithë dhe je krejt pos ti
Kushdo, kudo që qesh, këta thasë i shpon
Gjaku yt i hidhur, përmbajtjen e bën beton
Atëherë pështyj blloqe, le të bëjnë shtëpi
Të strehohen ata që të dhanë me tradhëti

Ende nën ta, do t’u jesh edhe themel
Çatia që i mbronë e hollë sa një tel
Kur t’ju dridhen muret, në të sigurtë pret
Që krejt çka gjallëron rrejshëm, përnjëmend të tretë
Atëherë mbi gërmadha, ndoshta mbinë si lule
Shkelesh nga dikush, këputesh prej një pule
Çfarëdo të jetë skenari, nuk kthehesh ku ishe
Shumë u procesove, prapëserapë u prishe
E kush e di se si dhe prej nga nis cikli prap
Ndoshta sërish shkilesh, ndoshta shkel vrap...

Who Do We Think We Are?

It is so sad to see how the dreams for a better future get crushed under the boots of fate while we are the ones wearing them.Mankind had a good start. Originating from God’s miracle, aliens or an evolved monkey, depending on the views, it looked promising.Important inventions, new achievements, quick development, all made possible under the umbrella of the birth of science. Step by step, we transformed this useful tool into a weapon against ourselves. We made it into an antidote for the poisons we create. We had to poison the food; we had to poison the air; we had to poison even our genes experimenting towards the creation of modern Frankenstein’s, all in favor of faster living, more money and personal growth.
The modern madness is best described in the lyrics of the Fury In The Slaughter House song "Every Generation Got Its Own Disease”:

The more we take, the less we give;
That’s the modern way to live.


My question is: What do we need all of this money for if soon we’ll kill our own planet, respectively ourselves? Where are we rushing to-Death?

Death will find it’s way, we don’t need to hurry to the first counter and buy the last one way ticket. It hurts me to see that while we all strive to be more and more professional we are becoming less and less human. While we brake our heads for more and faster income, bigger, more luxurious houses, cars which make us choke, clothes we proudly wear to pretend in, while we turn away from every person in need which addresses us for help as their last hope, living this fake and manufactured product we call life, we forgot the fundamental thing which makes us human-The conscience. We hurt, we hate, we kill, we envy, we destroy and we don’t give a damn. We don’t know how to love and we are clumsy in receiving it.We live in formalities and need to provide as much artificiality as possible to look away from the true problem, our inner messy worlds of endless dissatisfaction. Burying deep the inner chaos, suffering, loneliness, low self-esteem, emotional discomfort, tons of stress and insecurity, we arise bitter. In the endless and pointless competition against time and the race to forget, we managed to break out in space but not into our own hearts. Synthetic and heartless relations are summed up best in the "Fury" line:

The love is gone and what we’ve got is sweet perfume of sex and blood.

As such we are unacceptable to the higher conscience, the global conscience. We cannot maintain our camouflaged hell by squashing all the voices of reason. It is time that we listen.
We have millions of experts but a handful of honest, good and caring people. We need to increase that army not to continue the wars of various interests but to bring peace. We can all do this, every day, in our own way. I am not suggesting we should wipe off professions, I am only suggesting that we add more of a human angle in everything we do. Let’s recall how to love, to forgive and to help.

These are the fundaments of every religion but we have mastered in turning them towards one another.

How Technology Affects Our Lives

Years have past since dissolving was imposed upon me. I represent a voice, lines typed in a little white square, words whispered on the phone or black jumpy symbols against a bright background. These are my synthetic feelings. I am there and yet I am not.

It is not about being practical. It is not a question of saving time either. Sometimes, long online conversations can equal the time needed to go to a favorite bar, meet in person with the ones you most wish to and talk over a couple of cups of coffee or spirits.
Somewhere along the line between what I wanted and could do, I lost myself. It made me shrink in a matter of days and I just became too small to face the big world, or such was my impression. Visually I experienced myself as an ant living in the world of giant ants. We were all of the same species but the size did matter.
Sitting next to other people was a torture. Somehow they all needed to bend over in order to see the little me and hear me speak. I, on the other hand, suffered from back pain, having to look up all the time.

Horrified by the thought that I am the smallest in this strange world, which I once knew and in which I belonged, I decided to hide in a newly designed world of my own. I made one up to match my size. It was mine, and I was the only one in it. My only connection with the world outside my own was through the use of the handy T (technology-cal) inventions Phones, television, computers, were all that was necessary. I kept myself updated and safely isolated in my shell. It took a lot of effort to convince myself that I did not need anyone else. Self - sufficiency was a term with which I fell in love.

As every other illusion, this came to an end one day. Devastated I crashed onto the arm chair with my mind floating. In front of me, images alternated on the big flat TV screen. I caught sequences of an old but well known movie: Sam the ghost was talking to his loved one, melting her down to tears. He found his way through to her even when death came in between them. And what was I doing? Playing dead in a desperate attempt to avoid getting hurt again?! Could anything possibly hurt more than this? Once you open up to the good, some of the bad will sneak in too. But is this more horrible than to improvise a sterile and tasteless life?
Five years I tip - toed in my hidden theatre before something hit me as a storm: I realized that being small in a big world is better than being a giant in an empty one. There was an uncontrollable need to reach out to people, to start breathing the air that others do, to go out and feel the sun on my shrunk skin. I felt the urge to smile at someone regardless of whether they would smile back at me.
I opened up the big T umbrella although it was not raining. Camouflaged like a floating mushroom, I went up and down the streets initially in fear. I wanted for the others to see me, catch their reactions at the same time scared, scared of me, scared of them.
Suddenly I got rid of the umbrella. It started raining. Washed on the soft warm rain drops I decided to ring a door bell of an old friend’s.

I am no longer a T freak. I can feel again.