Sunday, August 18, 2013
Sunday, August 11, 2013
Tuesday, September 21, 2010
ART-X (ARTI-KS)
A ka art në Kosovë?
Kjo është pyetja të cilën personalisht e marr shumë irrituese dhe e cila u futet nën hundë shpesh të intervistuarve të rastit apo të planifikuar nëpër mediumet tona.
Arti ekziston prej se ekzistojnë njerëzit dhe kudo ku janë ata. Kosova s’mund të jetë përjashtim.
Çështja e përkufizimit të tij dhe sidomos vlefshmëria e tij janë tema debatimi në mes të mendimtarëve, filozofëve, estetëve, kritikëve, etj, etj dhe i nënshtrohen variablit kohë por pavarësisht prej kësaj, muzetë e botës sot posedojnë eksponate të rariteteve artistike me vlerë të pamatshme, të cilat dikush i ka krijuar shumë para se njeriu të nisë të preokupohet me definicionin e asaj se çka është art.
Mospreokupimi me definicionin, të paqenët i vetëdijshëm për të, mbase edhe ka bërë që njeriu i dikurshëm të jetë shumë më i lirë dhe i sinqertë në krijimet e tij, të pandikuara dhe të papërlyera nga mekanizmat plasues, filtrues apo evaluues që i ka instaluar shoqëria e sotme kur është në pyetje arti në përgjithësi.
Secili vend i botës i ka rrethanat e veta specifike të cilat e tundin dhe e shkundin si dhe ndikojnë në atë se kur dhe si ai kalon nëpër nivelet e ndryshme të pjekurisë krijuese.
Pa këto fërkime brenda-përbrenda një shoqërie të caktuar, pa sitjen interne, hapja ndaj të jashtmes, rrjedhimisht papastëritve të jashtme (se me çdo të mirë, infiltrohet edhe e keqja) vetëm sa mund ta shtojë papastërtinë ekzistuese.
Sipas bindjeve të mija, kjo është ajo që e ka turbulluar edhe më tej realitetin artistik në Kosovë.
Mu kjo hapje e përnjëhershme dhe ndoshta, varësisht nga pozicionimi edhe e parakohshme e ka katalizuar nëse jo edhe shkaktuar konfliktin mes gjeneratave të krijuesve. Të rinjtë pozicionohen si injorantë deri diku edhe agresivë, të vjetrit si imponues pa takt të cilët “o do ta kenë të vetën o hiq”!.
Pasiqë është e pamundur që çdo krijim të ketë vlerë dhe të jetë art i mirëfilltë, çështje tjetër mbetet ndarja e vlerës prej antivlerës.
Konflikti mes gjeneratave parandalon komunikimin e shtruar mes tyre dhe bartjen e pa paragjykim të diturisë dhe përvojës, prej më të moshuarit tek i riu. I riu i pasuruar kështu do të kishte imunitet më të madh kundruall rrymave të kohës.
Nga kjo zbraztësi automatikisht humbet një pasuri e tërë njohurish që do të mund të trashëgoheshin.
Në shoqëritë e kompletuara, krahas mekanizmave plasues ku gjithmonë ka pasur dhe do të ketë mënyra për korruptim dhe lansim të një antivlere, ekzistojnë edhe mekanzimat filtrues, e këtë punë e bën kritika.
Pa ndërveprimin e këtyre dy mekanzimave është pothuajse e pamundur të arrihet te e vërteta se çka është dhe çka nuk është art i vërtetë.
Në shoqërinë tonë mekanizmi kritik është inekzistent dhe mu për shkak të kësaj rreziku për gabim është shumë i madh dhe i pakontrollueshëm.
Ajo që ne quajmë kritikë, s’është tjetër pos bërja e “favorit” (shërbimit) një miku dhe në atë që thuhet pos evaluimit të personalizuar por aspak profesional, vështirë se mund të nxirret gjë tjetër.
Duke e riafirmuar thënien popullore “Kur macja mungon, minjtë hedhin valle”ne çdo ditë bombardohemi me afishe, spote televizive, shpallje për ekspozita apo ndërmarrje “artistike” por askush për to nuk po mundet apo nuk po di të japë mendim të paanshëm.
Si rrjedhojë direkte e kësaj, opinioni publik është i vërshuar nga “artistë” të vetëshpallur, rrejshëm të promovuar të cilët edhe po e formojnë përshtypjen për nivelin krijues te ne madje edhe përtej kufijve gjeografik të vendit.
Këta individë falë fuqisë materiale apo lidhjeve korruptive që shpiejnë bile edhe deri në thellësinë e vet institucioneve që do të duhej direkt apo indirekt ta luanin rolin e celulës kontrolluese, po bëhen me famë e nam, po na imponohen si pjesë e përditshmërisë, po na i definojnë “trendet”, po na e përfaqësojnë shtetin dhe po na i infektojnë edhe gjeneratat në formim e sipër. Kjo e fundit në mos asgjë tjetër deri tani do të duhej të ishte arsyje për alarmim.
Këta individë të dyshimtë ndërsjellazi po tërhiqen pastaj nëpër grupacione përmes të cilave po e gjejnë fuqinë dhe po vazhdojnë t’i fshehin dobësitë dhe mangësitë e veta sepse, në mungesë të së vertetës, fuqia po simulohet me shtresimin dhe koncentrimin e pavërtetësive, egocentizmit derisa në përputhje me ligjet fizike kjo “bombë” të mos eksplodojë.
Të suksesshme mund të quhen ato shoqëri që ia dalin ta parandalojnë këtë eksplodim. Pastrimi i tollovisë pasi ai të ketë ndodhur është shumë më i dhimbshëm, pak efikas dhe i kushtueshëm.
Thuhet se pavarësisht nga ajo se me çka është përcaktuar të mirret individi, pjesëmarrja e talentit në rezultatin final është 10 kurse ajo e punës së bërë 90%.
Ajo që nuk përmendet apo qëllimisht harrohet të pëmendet është se raporti i këtyre dy faktorëve përbrenda rezultatit final si dhe suksesi i tij varren edhe prej kompatibilitetit të faktorëve mes vete pra, përputhshmërisë së predispozitave natyrore me punën e bërë. S’ma thotë mendja se një njeri i lindur me talent për matematikë nëse e investon 90%-shin në muzikë do ta ketë suksesin e njëjtë në fund me dikë që e investon 90%-shin e punës në muzikë por ama edhe predispozitat e lindura i ka për këtë lëmi.
Përcaktimi për t’u bërë artist s’është përjashtim.
Përkundër kësaj, sidomos në shoqërinë tonë në të cilën, të paktën deri tani, nuk është bërë kurrë klasifimi mbështetur në aftësitë e lindura, nuk janë të pakta rastet kur individët vendosin të shkojnë kundër natyrës së vet për motive të ndryshme dhe rrjedhimisht, pavarësisht nga puna e bërë, të dalin me rezultate të zbehta.
Dikur mjekësia sot arti e sidomos muzika janë bërë profesione familjarisht trashëguese.
Ky defekt më së paku mund të kamuflohet në art sepse efekti i tij është i menjëhershëm.
Me fjalë të tjera, mund të vizitohemi te një mjek i prodhuar sipas sistemit të sipërpërshkruar, të marrim terapi të huqur por jo domosdoshmërisht menjëherë ta vërejmë këtë. Në anën tjetër nëse e dëgjojmë një këngë të keqe apo e shohim një pikturë të keqe, ato do të na refuzojnë menjëherë ose edhe më keq, të absorbohen si vlera!!!
Kjo e fundit është në fakt epidemia më e rrezikshme, aktualisht prezente te ne: Pranim-përvetësimi i antivlerave dhe edukimi sipas tyre!.
Nga ana tjetër, kur efekti i një krijimi është pozitiv, vlerë e njëmendët, sa më gjatë që të zgjasë ai, aq më e mirë është vepra.
Mjerisht, nga ajo që po duket nga moria e krijimeve “ artistike” të kohës sonë “moderne”, në Kosovë, por jo vetëm këtu, ndonëse në mungesë të kritikës te ne problemi shumëfishohet, “artistët” e të sotmes krysisht po investojnë në gjetjen e formave të të shprehurit të cilat ua fshehin pikërisht mungesën e kësaj predispozite natyrore të quajtur talent, si parakusht për ta nisur aventurën e gjatë plot sfida drejt të bërit “çkado” por “çkado”i vërtetë.
Vërtetësia e asaj që krijohet, nuk e nënkupton ekzistencën fizike të produktit por sinqeritetin me të cilin është ngjizur dhe sjellë në jetë ai.
Deri në balansimin e shoqërisë, si pranuese apo konsumese e produkteve që po i plasojnë në treg “të pasinqertët”, të fshehur nëpër grupacionet e asaj që gjithnjë e më shumë po e merr trajtën “industrisë” art-mashtruese dhe art-degraduese, shpëtimi i vetëm nga “infektimi” me antivlerë është vetëdijësimi individual me informata të vërteta.
Dikur, ndoshta individët e vetëdijësuar, të vakcinuar me të vërtetën mund t’i krijojnë grupacionet e veta që përfundimisht do t’ia japin goditjen shkatërruese “industrisë së rrenës”.
Leon Tolstoj, në veprën e tij “Çka është arti?” në mos asgjë tjetër na mëson se dilema lidhur me atë se çka është dhe çka nuk është art i vërtetë është shumë më e vjetër se koha jonë ndonëse rrethanat sociale të cilat e aktualizojnë atë, nga gjenerata në gjeneratë dhe nga vendi në vend pak apo shumë ndryshojnë.
Definicioni i Tolsojit për artin e vlefshëm, përmes thjeshtësisë dhe plotkuptimësisë së vet është edhe sot aktual si një e vërtetë që i reziston kohës.
Leon Tolstoj shprehet:
>>Arti duhet ta krijojë një lidhje specifike emocionale në mes të artistit dhe audiencës, një nga ato që e “infektojnë”shikuesin. Prandaj arti i vërtetë nënkupton kapacitetin për t’i bashkuar njerëzit përmes komunikimit (prandaj qartësia dhe mirëfilltësia janë vlera qenësore të tij)<<.
Por, duke e vënë akcentin në infektim, duhet cekur se ai duhet të jetë patjetër i shoqëruar edhe nga komponentet tjera që e bëjnë një vepër arti të tillë, e ato janë: të komunikojë diçka, të ketë sinqeritet dhe të mbështetet mbi një emocion të vetëm.
Nga ekspozitat sot, si pranues mund të dalësh i shokuar, varësisht nga niveli i vetëdijës që ke mund të jesh edhe i mahnitur por, në cilindo rast, çfarëdo përshjypjeje që të kesh, ajo do të të pluskojë vetëm në supërfaqe dhe do të harrohet shpejtë.
Ajo që më së paku nxitesh të bësh është të mendosh, sidomos të mendosh për atë se si, si njeri, të bëhesh më i mirë.
Vargu korruptiv mbyllet pastaj me shpërblimin e punës së keqe, prap pa mendimdhënie të besueshme.
Një krijues i keq, i shpërblyer disa herë, nis të besoj se është i mirë dhe i sëmuan edhe të tjerët. I njëjti kalon nëpër jetë si i tillë dhe dikur bëhet anëtar komisioni në përzgjedhjen e edhe një të keqeje tjetër…dhe vallja vazhdon.
Sipas Tolstojit arti i mirë nxitë ndjenja të vëllazërisë universale ndërsa arti i keq i bllokon këto ndjenja.
Le të mbasim me shpresë se në të ardhmen sa më të afërt të mundshme, në shoqërinë Kosovare por edhe atë gobale, do të jemi dëshmitarë të realitetit kur s’do të ketë më treg arti të dyshimtë, produkt të prodhimit serik të pakontrolluar nga “industra e rrenës”, pronë e padronëve zemërngushtë e ndasi-thellues por se atij do t’i kthehet shkëlqimi i vërtetë si vlerë universale e krijuar nga njeriu, për të mirën dhe fisnikërimin e gjithë njerëzimit, pa dallim.
Kjo është pyetja të cilën personalisht e marr shumë irrituese dhe e cila u futet nën hundë shpesh të intervistuarve të rastit apo të planifikuar nëpër mediumet tona.
Arti ekziston prej se ekzistojnë njerëzit dhe kudo ku janë ata. Kosova s’mund të jetë përjashtim.
Çështja e përkufizimit të tij dhe sidomos vlefshmëria e tij janë tema debatimi në mes të mendimtarëve, filozofëve, estetëve, kritikëve, etj, etj dhe i nënshtrohen variablit kohë por pavarësisht prej kësaj, muzetë e botës sot posedojnë eksponate të rariteteve artistike me vlerë të pamatshme, të cilat dikush i ka krijuar shumë para se njeriu të nisë të preokupohet me definicionin e asaj se çka është art.
Mospreokupimi me definicionin, të paqenët i vetëdijshëm për të, mbase edhe ka bërë që njeriu i dikurshëm të jetë shumë më i lirë dhe i sinqertë në krijimet e tij, të pandikuara dhe të papërlyera nga mekanizmat plasues, filtrues apo evaluues që i ka instaluar shoqëria e sotme kur është në pyetje arti në përgjithësi.
Secili vend i botës i ka rrethanat e veta specifike të cilat e tundin dhe e shkundin si dhe ndikojnë në atë se kur dhe si ai kalon nëpër nivelet e ndryshme të pjekurisë krijuese.
Pa këto fërkime brenda-përbrenda një shoqërie të caktuar, pa sitjen interne, hapja ndaj të jashtmes, rrjedhimisht papastëritve të jashtme (se me çdo të mirë, infiltrohet edhe e keqja) vetëm sa mund ta shtojë papastërtinë ekzistuese.
Sipas bindjeve të mija, kjo është ajo që e ka turbulluar edhe më tej realitetin artistik në Kosovë.
Mu kjo hapje e përnjëhershme dhe ndoshta, varësisht nga pozicionimi edhe e parakohshme e ka katalizuar nëse jo edhe shkaktuar konfliktin mes gjeneratave të krijuesve. Të rinjtë pozicionohen si injorantë deri diku edhe agresivë, të vjetrit si imponues pa takt të cilët “o do ta kenë të vetën o hiq”!.
Pasiqë është e pamundur që çdo krijim të ketë vlerë dhe të jetë art i mirëfilltë, çështje tjetër mbetet ndarja e vlerës prej antivlerës.
Konflikti mes gjeneratave parandalon komunikimin e shtruar mes tyre dhe bartjen e pa paragjykim të diturisë dhe përvojës, prej më të moshuarit tek i riu. I riu i pasuruar kështu do të kishte imunitet më të madh kundruall rrymave të kohës.
Nga kjo zbraztësi automatikisht humbet një pasuri e tërë njohurish që do të mund të trashëgoheshin.
Në shoqëritë e kompletuara, krahas mekanizmave plasues ku gjithmonë ka pasur dhe do të ketë mënyra për korruptim dhe lansim të një antivlere, ekzistojnë edhe mekanzimat filtrues, e këtë punë e bën kritika.
Pa ndërveprimin e këtyre dy mekanzimave është pothuajse e pamundur të arrihet te e vërteta se çka është dhe çka nuk është art i vërtetë.
Në shoqërinë tonë mekanizmi kritik është inekzistent dhe mu për shkak të kësaj rreziku për gabim është shumë i madh dhe i pakontrollueshëm.
Ajo që ne quajmë kritikë, s’është tjetër pos bërja e “favorit” (shërbimit) një miku dhe në atë që thuhet pos evaluimit të personalizuar por aspak profesional, vështirë se mund të nxirret gjë tjetër.
Duke e riafirmuar thënien popullore “Kur macja mungon, minjtë hedhin valle”ne çdo ditë bombardohemi me afishe, spote televizive, shpallje për ekspozita apo ndërmarrje “artistike” por askush për to nuk po mundet apo nuk po di të japë mendim të paanshëm.
Si rrjedhojë direkte e kësaj, opinioni publik është i vërshuar nga “artistë” të vetëshpallur, rrejshëm të promovuar të cilët edhe po e formojnë përshtypjen për nivelin krijues te ne madje edhe përtej kufijve gjeografik të vendit.
Këta individë falë fuqisë materiale apo lidhjeve korruptive që shpiejnë bile edhe deri në thellësinë e vet institucioneve që do të duhej direkt apo indirekt ta luanin rolin e celulës kontrolluese, po bëhen me famë e nam, po na imponohen si pjesë e përditshmërisë, po na i definojnë “trendet”, po na e përfaqësojnë shtetin dhe po na i infektojnë edhe gjeneratat në formim e sipër. Kjo e fundit në mos asgjë tjetër deri tani do të duhej të ishte arsyje për alarmim.
Këta individë të dyshimtë ndërsjellazi po tërhiqen pastaj nëpër grupacione përmes të cilave po e gjejnë fuqinë dhe po vazhdojnë t’i fshehin dobësitë dhe mangësitë e veta sepse, në mungesë të së vertetës, fuqia po simulohet me shtresimin dhe koncentrimin e pavërtetësive, egocentizmit derisa në përputhje me ligjet fizike kjo “bombë” të mos eksplodojë.
Të suksesshme mund të quhen ato shoqëri që ia dalin ta parandalojnë këtë eksplodim. Pastrimi i tollovisë pasi ai të ketë ndodhur është shumë më i dhimbshëm, pak efikas dhe i kushtueshëm.
Thuhet se pavarësisht nga ajo se me çka është përcaktuar të mirret individi, pjesëmarrja e talentit në rezultatin final është 10 kurse ajo e punës së bërë 90%.
Ajo që nuk përmendet apo qëllimisht harrohet të pëmendet është se raporti i këtyre dy faktorëve përbrenda rezultatit final si dhe suksesi i tij varren edhe prej kompatibilitetit të faktorëve mes vete pra, përputhshmërisë së predispozitave natyrore me punën e bërë. S’ma thotë mendja se një njeri i lindur me talent për matematikë nëse e investon 90%-shin në muzikë do ta ketë suksesin e njëjtë në fund me dikë që e investon 90%-shin e punës në muzikë por ama edhe predispozitat e lindura i ka për këtë lëmi.
Përcaktimi për t’u bërë artist s’është përjashtim.
Përkundër kësaj, sidomos në shoqërinë tonë në të cilën, të paktën deri tani, nuk është bërë kurrë klasifimi mbështetur në aftësitë e lindura, nuk janë të pakta rastet kur individët vendosin të shkojnë kundër natyrës së vet për motive të ndryshme dhe rrjedhimisht, pavarësisht nga puna e bërë, të dalin me rezultate të zbehta.
Dikur mjekësia sot arti e sidomos muzika janë bërë profesione familjarisht trashëguese.
Ky defekt më së paku mund të kamuflohet në art sepse efekti i tij është i menjëhershëm.
Me fjalë të tjera, mund të vizitohemi te një mjek i prodhuar sipas sistemit të sipërpërshkruar, të marrim terapi të huqur por jo domosdoshmërisht menjëherë ta vërejmë këtë. Në anën tjetër nëse e dëgjojmë një këngë të keqe apo e shohim një pikturë të keqe, ato do të na refuzojnë menjëherë ose edhe më keq, të absorbohen si vlera!!!
Kjo e fundit është në fakt epidemia më e rrezikshme, aktualisht prezente te ne: Pranim-përvetësimi i antivlerave dhe edukimi sipas tyre!.
Nga ana tjetër, kur efekti i një krijimi është pozitiv, vlerë e njëmendët, sa më gjatë që të zgjasë ai, aq më e mirë është vepra.
Mjerisht, nga ajo që po duket nga moria e krijimeve “ artistike” të kohës sonë “moderne”, në Kosovë, por jo vetëm këtu, ndonëse në mungesë të kritikës te ne problemi shumëfishohet, “artistët” e të sotmes krysisht po investojnë në gjetjen e formave të të shprehurit të cilat ua fshehin pikërisht mungesën e kësaj predispozite natyrore të quajtur talent, si parakusht për ta nisur aventurën e gjatë plot sfida drejt të bërit “çkado” por “çkado”i vërtetë.
Vërtetësia e asaj që krijohet, nuk e nënkupton ekzistencën fizike të produktit por sinqeritetin me të cilin është ngjizur dhe sjellë në jetë ai.
Deri në balansimin e shoqërisë, si pranuese apo konsumese e produkteve që po i plasojnë në treg “të pasinqertët”, të fshehur nëpër grupacionet e asaj që gjithnjë e më shumë po e merr trajtën “industrisë” art-mashtruese dhe art-degraduese, shpëtimi i vetëm nga “infektimi” me antivlerë është vetëdijësimi individual me informata të vërteta.
Dikur, ndoshta individët e vetëdijësuar, të vakcinuar me të vërtetën mund t’i krijojnë grupacionet e veta që përfundimisht do t’ia japin goditjen shkatërruese “industrisë së rrenës”.
Leon Tolstoj, në veprën e tij “Çka është arti?” në mos asgjë tjetër na mëson se dilema lidhur me atë se çka është dhe çka nuk është art i vërtetë është shumë më e vjetër se koha jonë ndonëse rrethanat sociale të cilat e aktualizojnë atë, nga gjenerata në gjeneratë dhe nga vendi në vend pak apo shumë ndryshojnë.
Definicioni i Tolsojit për artin e vlefshëm, përmes thjeshtësisë dhe plotkuptimësisë së vet është edhe sot aktual si një e vërtetë që i reziston kohës.
Leon Tolstoj shprehet:
>>Arti duhet ta krijojë një lidhje specifike emocionale në mes të artistit dhe audiencës, një nga ato që e “infektojnë”shikuesin. Prandaj arti i vërtetë nënkupton kapacitetin për t’i bashkuar njerëzit përmes komunikimit (prandaj qartësia dhe mirëfilltësia janë vlera qenësore të tij)<<.
Por, duke e vënë akcentin në infektim, duhet cekur se ai duhet të jetë patjetër i shoqëruar edhe nga komponentet tjera që e bëjnë një vepër arti të tillë, e ato janë: të komunikojë diçka, të ketë sinqeritet dhe të mbështetet mbi një emocion të vetëm.
Nga ekspozitat sot, si pranues mund të dalësh i shokuar, varësisht nga niveli i vetëdijës që ke mund të jesh edhe i mahnitur por, në cilindo rast, çfarëdo përshjypjeje që të kesh, ajo do të të pluskojë vetëm në supërfaqe dhe do të harrohet shpejtë.
Ajo që më së paku nxitesh të bësh është të mendosh, sidomos të mendosh për atë se si, si njeri, të bëhesh më i mirë.
Vargu korruptiv mbyllet pastaj me shpërblimin e punës së keqe, prap pa mendimdhënie të besueshme.
Një krijues i keq, i shpërblyer disa herë, nis të besoj se është i mirë dhe i sëmuan edhe të tjerët. I njëjti kalon nëpër jetë si i tillë dhe dikur bëhet anëtar komisioni në përzgjedhjen e edhe një të keqeje tjetër…dhe vallja vazhdon.
Sipas Tolstojit arti i mirë nxitë ndjenja të vëllazërisë universale ndërsa arti i keq i bllokon këto ndjenja.
Le të mbasim me shpresë se në të ardhmen sa më të afërt të mundshme, në shoqërinë Kosovare por edhe atë gobale, do të jemi dëshmitarë të realitetit kur s’do të ketë më treg arti të dyshimtë, produkt të prodhimit serik të pakontrolluar nga “industra e rrenës”, pronë e padronëve zemërngushtë e ndasi-thellues por se atij do t’i kthehet shkëlqimi i vërtetë si vlerë universale e krijuar nga njeriu, për të mirën dhe fisnikërimin e gjithë njerëzimit, pa dallim.
Friday, January 29, 2010
LIFE
(The faithful example and true value of our kind)
Whenever I feel I am drifting away
Two little hands hold me tight
Such a young body with the purest heart
Surprises me with its wisdom,
Surprises me with its might
I have never had much luck in life
Or even when I did it had no taste
The trust shown in your calming presence;
Is the only time truth didn’t go to waste.
Your name’s meaning grows together with you
Giving mankind much more sense
The evil evaporates in your bright light
Concurred, Devil, drinks at own expense.
It holds a pub and acts as bartender
For the lost souls to be collected
The good in you by making hearts tender
Keeps the savable potential protected.
And again when I am about to drift away
Two little hands catch my fall
I can again see a spark of hope in front
While my back scratches against the wall.
Such a young body, with a mind so bright
Surprises me with its powers
Astonishes me with its might!
Next time when I give in to the fall
I’ll search for the absolute meaning of all…
(Draft version: To my young guardian angel Jeta)
Whenever I feel I am drifting away
Two little hands hold me tight
Such a young body with the purest heart
Surprises me with its wisdom,
Surprises me with its might
I have never had much luck in life
Or even when I did it had no taste
The trust shown in your calming presence;
Is the only time truth didn’t go to waste.
Your name’s meaning grows together with you
Giving mankind much more sense
The evil evaporates in your bright light
Concurred, Devil, drinks at own expense.
It holds a pub and acts as bartender
For the lost souls to be collected
The good in you by making hearts tender
Keeps the savable potential protected.
And again when I am about to drift away
Two little hands catch my fall
I can again see a spark of hope in front
While my back scratches against the wall.
Such a young body, with a mind so bright
Surprises me with its powers
Astonishes me with its might!
Next time when I give in to the fall
I’ll search for the absolute meaning of all…
(Draft version: To my young guardian angel Jeta)
LIFE
(The faithful example and true value of our kind)
Whenever I feel I am drifting away
Two little hands hold me tight
Such a young body with the purest heart
Surprises me with its wisdom,
Surprises me with its might
I have never had much luck in life
Or even when I did it had no taste
The trust shown in your calming presence;
Is the only time honesty didn’t go to waste.
Your name’s meaning grows together with you
Giving mankind much more sense
The evil evaporates in your bright light
Concurred, Devil, drinks at own expense.
It holds a pub now, acting also as bartender
Patiently awaiting for lost souls to be collected
But your unconditional love that makes each heart tender
Keeps the savable potential protected.
And again when I am about to drift away
Two little hands catch my fall
I can again see a spark of hope in front
While my back scratches against the wall.
Such a young body, with a mind so bright
Surprises me with its powers
Astonishes me with its might!
Next time when I give in to deadly fall
I’ll search for you, the absolute meaning of all…
(Draft version: To my young guardian angel Jeta)
LIFE
(The faithful example and true value of our kind)
Whenever I feel I am drifting away
Two little hands hold me tight
Such a young body with the purest heart
Surprises me with its wisdom,
Surprises me with its might
I have never had much luck in life
Or even when I did it had no taste
The trust shown in your calming presence;
Is the only time truth didn’t go to waste.
Your name’s meaning grows together with you
Giving mankind much more sense
The evil evaporates in your bright light
Concurred, Devil, drinks at own expense.
It holds a pub and acts as bartender
For the lost souls to be collected
The good in you by making hearts tender
Keeps the savable potential protected.
And again when I am about to drift away
Two little hands catch my fall
I can again see a spark of hope in front
While my scratches against the wall.
Such a young body, with a mind so bright
Surprises me with its powers
Astonishes me with its might!
(Draft version: To my young guardian angel Jeta)
Tuesday, December 15, 2009
SHQIPTARËT DHE DEMAT
Ekzistojnë mendime kundërthënëse, të përcjellura me argumentime
qasjesh të lloj-llojshme mbi vërtetësinë eDarvinizmit, ndryshe,
vërtetësinë e procesit të ç'majmunizimit.
Nëse kjo teori mirret si e saktë për botën joshqiptare, në rastin e
kësaj të fundit gjithnjë e më shumë po e kosideroj mundësinë e
prejardhjes nga procesi i ç'demizimit.
Hipotezat e mia po i bazoj në skemën e simptomeve karakteristike të
cilat manifestohen në shoqërinë tonë të sotme dhe për të cilat kam
dyshime se i kanë rrënjët në një proces specifik evolutiv-shqipolutiv të cilat po i parashtroj në vijim:
1) Përgjithësisht kemi dobësi ndaj ngjyrës së kuqe dhe ajo gjithnjë na
nxit në aksion;
2) Po morrëm turr nuk ndalemi pa i ngulur brinjët diku. Jo gjithmonë
caku është i arsyeshëm.
3) Një prej etiketimeve më të shpeshta mes veti është: mos u bo lopë,
krejt lopë je, lopoooo, lopa nihere, qumështore etj etj. Kjo mbase për
shkak të dobësisë ndaj gjinisë së kundërt.
4) Sigurisht nga performansat e rrezikshme nëpër arenat e matadorëve,
na ka mbetur e afërt spanishtja, mungesën e të cilës sot, nëse jo
ndryshe, mundohemi ta kompensojmë me serialet latinoamerikane "fluska
sapuni"
Argumenti tjetër, fizik, përkrahës i kësaj teorie janë minotaurët. Me
gjasë ata nuk janë fryt i imagjinatës mitologjike greke por fazë
faktike e metamorfozës prej demit në njeri, e kapur dhe e regjistruar
nga krijuesit artistik të kohës. Në pamundësi për ta dokumentuar
ndryshe, ata e kanë përjetësuar atë në shkrime, skulpturë dhe
vizatime.
Cila është fshehtësia e cila e nxiti procesin e transformimit prej
demit deri në shqiptarin e parë?
Nuk duket të ketë qenë vyeshmëria meqë ky tipar do të duhej të ruhej
edhe sot kurse është pothuajse inekzistent. Me rregullin e
përjashtimit, “zeroizimin”e të kundërtave, nëse nuk ka qenë vyeshmëria duhet të ketë qenë dembelia,
e dyta, të paktën është lehtë e verifikueshme edhe sot. Besoj se të
gjithë pajtoheni që në këtë aspekt nuk ka mes si psh: Pak i vyeshëm.
Ose je ose nuk je i tillë.
Tutje, nuk ka qenë as lufta për mbijetesën dhe zhvillimin e llojit, të
paktën jo qëllimshëm sepse edhe për këtë proces një prej kushteve
themelore është vyeshmëria të cilën që në start e përjashtova.
Përmes rikonstruktimit të së kaluarës, bazuar në faktet e të sotmes,
mbi supozimin se kemi qenë dema, katalizatori kryesor i transformimit
duket të ketë qenë individualizmi, simbol mbrojtës i karakterit tonë
sot.
Ka spjegim për këtë:
Ky sindrom zë fill atëherë kur nis të bëhet kategorizimi i demave. Pa
ndonjë prapavijë serioze, kjo mundësi hapet për qëllime argëtimi të
njerëzve të atëhershëm, veç të evoluuar por nga një tjetër kafshë (për
këtë shih"Teorinë e Evolucionit" nga Darvini).
Për disa dema përshkruhet fati fshtaresk e për të tjerët hapet
mundësia e paraqitjes glamuroze nëpër arena. Grupi i parë ka mbetur i
pandryshuar dhe e hasim edhe sot. Grupi i dytë është modifikuar në ne.
Kacafytja për jetë a vdekje në duel me matadorin, lufta për mbijetesë,
na ka ushtruar në individualizëm, rrjedhimisht na ka mësuar që
ëmbëlsinë e fitores dhe popullaritetin si pjesë përcjellëse të saj t'i
gëzojmë vet me vehte.
Pra, me qëndrimin tonë, e kemi tërhequr një vijë të vrazhdë në mes
nesh si dema yje dhe demave të tjerë gjetiu, nëpër fshatra, të
mbrehur për karroca, penda apo të angazhuar me punë të tjera në
blegtori e bujqësi. Atyre me mendjemadhësi nisëm t'u referohemi si “tarakë”.
Ky egoizëm përgjatë vitesh na është kthyer në mallkim, të cilin ende e
bartim me vehte.
Duke qenë se në stallat prapa skenës kemi qenë vetëm kafshë, për ne
arena është bërë krejt bota. Nuk kemi dashur as ta kalojmë nëpër mend
humbjen e privilegjit për të shkëlqyer në të. Ajo na ka lansuar prej
nivelit shtazarak në atë mitik, deri në të qenit personifikim i frikës
dhe fuqisë.
Reputacioni i matadorit është kushtëzuar nga i yni.
Ai është bërë i njohur si njeriu që ka guxuar ta sfidojë një krijesë
fizikisht shumëfish më të fuqishme, të rrezikshme, e cila nuk ndalet
derisa të mposhtë apo të mposhtet, por që është lehtë e kontrollueshme
për shkak të parashikueshmërisë së sjelljeve të saj si e dirigjuar
thjeshtë me valëvitjen e pëlhurës së kuqe.
Me kohë kjo "famë" e nam dhe rutina na kanë zhytur në monotoni.
Kemi filluar t'i mjaftojmë vetëvehtes dhe rrjedhimisht të
pasivizohemi. Të dehur nga mendjemadhësia dhe çirrjet entuziaste të
publikut sa herë që kemi dalur në skenë, gradualisht jemi bërë aq
mendjemëdhenjë e injorantë sa që duke qenë të hutuar nuk jemi mërzitur
se duhet ta riaktualizojmë vetëvehten vazhdimisht përmes risive në
paraqitjet tona, me angazhim të vazhdueshëm, të pazbehur në mënyrë që
as popullariteti të mos zbehet dhe që publiku të mos e humb
interesimin. Thjeshtë që të mos bëhemi 'bajat.'
Në këtë fazë të mallkuar të llastimit, e kemi harruar edhe faktin se
jashtë skenës dhe vëmendjes së shikuesve zhduket magjia rreth nesh si
krijesa të posaçme dhe se kthehemi në 'qe' të rëndomta.
Nga ana tjetër publiku, të cilit nuk i ka shpëtuar pa e vërejtur
krekosjen tonë pak e ngapak adhurimi i është kthyer në neveri. Ai ka
paguar biletat për ta parë një show rrënqethës kurse në vend të tij
është ballafaquar me një krijesë flegmatike, të ulur mbi prapanicë në
mes të skenës duke i marrë me afsh erë njërës prej luleve të shumta që
të pranishmit i kanë hedhur mbi te me inercion nga një kohë tjetër.
Pra, jemi shndërruar në Ferdinand-a. (Ferdinandi është personazhi i
rrëfimit mbi demin romantik i cili refuzon të luftojë, shkruar nga
autori amerikan Munro Leaf më 1936)
Në kulmin e zhgënjimit, shikuesit lulet i zëvendësuan me gurë ndërsa
respektin me përçmim.
Në fillim të dehur nga nektari i lules kemi qenë shumë të mpirë nga
romantizmi për ta përceptuar realitetin përreth por kur gurët e hudhur
me hidhërim na kanë goditur në kokën e turbulluar nga aroma dhe në
prapanicën e majur nga pasiviteti, jemi këndellur nga dehja dhe e kemi
kuptuar se për ta shpëtuar dinjitetin e thyer dhe për ta rikthyer
vehten në formë, duhet t'u japim thundrave dhe të vihemi në aksion.
Pas përpëlitjeve të shumta pa sukses që të rikthehemi si dema të
luftës dhe pamundësisë për t'ia dalur mbanë me hundën e ngjeshur në
petalet e lulës, na ka ngelur vetëm edhe një mundësi. Të
transformohemi në diçka tjetër. Të ç'trajtësohemi. Të mos jemi të
identifikueshëm. Ky ka qenë shpëtimi i vetëm pas turpërimit publik.
Meqenëse bota e vetme të cilën e kemi njohur ka qenë skena, modeli i
më i afërt për ta kopijuar ka qenë mu kundërshtari jonë.
Të zënë ngushtë, tërë shqisat i kemi mobilizuar në analizimin e tij,
fizikut, sjelljeve, në pranimin dhe absorbimin e sa më shumë
informatave të cilat me etje prej zori i kemi gdhendur në kujtesë.
Identiteti i vërtetë është zhdukur kurse gradualisht por sigurtë,
gjithnjë e më tepër kemi nisur të përngjajmë në të:
Së pari e kemi humbur bishtin, pastaj jemi adaptuar në dy këmbë,
brirët na kanë rrënë si të panevojshme për mbrojtje ndërsa lëkura
qimoshe na është qëruar e sofistikuar meqenëse ashpërsia e saj për
mbrojtje nga ambijenti i jashtëm është bërë e panevojshme me adaptim
në përdorimin e rrobave.
Krejt ky proces parimisht edhe një herë pranon ecurinë e
përsosshmërisë evolutive nga niveli më i ulët në atë më të lartë por
edhe vazhdimin e përsosshmërisë mbrenda vet llojit derisa të mos vijë
momenti apo nevoja për metamorfozë.
Dikujt mund t'i duket poshtërim ky supozimi im në bazë të të cilit i
bie se disa nga kushërinjtë tanë janë nëpër stalla po vallë a është
kjo më pak poshtëruese se sa të besojmë se i kemi në drunjë?
Për më tepër, ne jemi njerëzit më të rinjë të lindur nga shqipovulimi duke u shërbyer
me ata më herët të modifikuar si mostër dhe me demat si bazë.
Rrjedhimisht, ne jemi njerëzit më të përsosur dhe njëkohësisht dëshmi
se qeniet mitike si minotaurët nuk kanë qenë përralla e fiksion.
Në fund të fundit, duke mos e përjashtuar parimin e përsëritshmërisë
apo fikjes së proceseve pasi që ta arrijnë kulminacionin e tyre, më me
rëndësi është çka do të jemi tash e pas: prap Ferdinanda apo diçka e
tjetër?
Errësira
Errësirën mbështilleni rreth meje,
Nuk dua të shoh më, nuk dua të ndjej
Drita t’i konkuroj nuk mund ta lejoj
Në shpirtin tim, bukurinë do t’ia gjej
Lërmëni, lërmëni vetëm,
I qetë, në të ftohtë, me të do të rri;
Prej nga vini ju fytyra të zbehta
që lëpiheni me lakmi?
Padrejtësi.
Errësira e mori me vehte,
i verbër, i mpirë, asgjë nuk ndjej
ajo më mbeti thjeshtë kristal në shpirt
fati më la pas, nuk mund ta kthej
Lërnani, lërnani vetëm,
të qetë, të lirë, të mbështjellur në zi;
Larg saj rrini ju fytyra të zbehta,
pushoni së lëpiri me lakmi.
Padrejtësi.
(1995? Përfunduar më 22 Mars, 2008)
Nuk dua të shoh më, nuk dua të ndjej
Drita t’i konkuroj nuk mund ta lejoj
Në shpirtin tim, bukurinë do t’ia gjej
Lërmëni, lërmëni vetëm,
I qetë, në të ftohtë, me të do të rri;
Prej nga vini ju fytyra të zbehta
që lëpiheni me lakmi?
Padrejtësi.
Errësira e mori me vehte,
i verbër, i mpirë, asgjë nuk ndjej
ajo më mbeti thjeshtë kristal në shpirt
fati më la pas, nuk mund ta kthej
Lërnani, lërnani vetëm,
të qetë, të lirë, të mbështjellur në zi;
Larg saj rrini ju fytyra të zbehta,
pushoni së lëpiri me lakmi.
Padrejtësi.
(1995? Përfunduar më 22 Mars, 2008)
Wednesday, December 2, 2009
Numbed
With the new dawn,all remains the same
the cold freezes all the movements
and the soul roasts in internal flame
Doubts arise, paranoia takes over
looking in front, at sides,
looking scared over my shoulder
Day and night hug in gray
no taste in food, in love, in fight
numbed up, we faithlessly pray
With the new dawn
I check if I am still in
all is wrapped in disappointment
every kick of life spiced up with sin
Who is who and if one is a friend
never been so confused
all the goodness was badly invested
I grin at the fool that has again been used!
the cold freezes all the movements
and the soul roasts in internal flame
Doubts arise, paranoia takes over
looking in front, at sides,
looking scared over my shoulder
Day and night hug in gray
no taste in food, in love, in fight
numbed up, we faithlessly pray
With the new dawn
I check if I am still in
all is wrapped in disappointment
every kick of life spiced up with sin
Who is who and if one is a friend
never been so confused
all the goodness was badly invested
I grin at the fool that has again been used!
Wednesday, October 28, 2009
When you are old...
When you are old and gray and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
W.B.YEATS
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;
How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;
And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.
W.B.YEATS
My answer to Yeats's: "When you are old..."
He stared at me distant,
carelessly cashed my will
departing shadows and
pouring tears in my eyes
fed the hole he dug tripping
from hill to hill.
The pilgrim died,
I mourn him in pain
for I gave what was never asked off me
my existence,
my love,
my sorrow
all is in vain
his or the love of many
for me
did just the same as any
So, no love spoken
is necessarily true
for words get carried by the wind
while deeds give clue.
carelessly cashed my will
departing shadows and
pouring tears in my eyes
fed the hole he dug tripping
from hill to hill.
The pilgrim died,
I mourn him in pain
for I gave what was never asked off me
my existence,
my love,
my sorrow
all is in vain
his or the love of many
for me
did just the same as any
So, no love spoken
is necessarily true
for words get carried by the wind
while deeds give clue.
Sunday, August 23, 2009
PRISHTINA IS DEAD
This is not my town anymore
I don’t know it
This is not my town anymore
It doesn’t know me
Reviewing memories,
Seems I'm dreaming
They killed my childhood
And me
Plastic stars of no worth pop up
Monsters
Smile for the camera
Hiding under the make up
In expensive cars
Corruption is the new brand
Hand in hand with Versace, Armani
Since the day they were born, they wanted to be called citizens
And they crushed what our home is all about
Everybody has an opinion
But half an ounce of brain is insufficient
Learn your mother's language before English
Cause foreigners will never identify themselves with you
This is not my town anymore
I don’t know it
This is not my town anymore
It doesn’t know me…
(Death to Hotel Union means death to Prishtina)
I don’t know it
This is not my town anymore
It doesn’t know me
Reviewing memories,
Seems I'm dreaming
They killed my childhood
And me
Plastic stars of no worth pop up
Monsters
Smile for the camera
Hiding under the make up
In expensive cars
Corruption is the new brand
Hand in hand with Versace, Armani
Since the day they were born, they wanted to be called citizens
And they crushed what our home is all about
Everybody has an opinion
But half an ounce of brain is insufficient
Learn your mother's language before English
Cause foreigners will never identify themselves with you
This is not my town anymore
I don’t know it
This is not my town anymore
It doesn’t know me…
(Death to Hotel Union means death to Prishtina)
Wednesday, July 15, 2009
Dhimbje, pluhur e lot
Përbrenda jam shkretëtirë
Lotë mashtrues më kullojnë
Të përzirë me pluhurin jashtë
Si baltë turpin e mbulojnë
Gabimin më të vjetër se vet
E bart për ta lënë “kile”
Idhët më vjen jeta e pjekur
Për kremtë me rrena e hile
Këmbët ecin vet e brenda
Ka kohë çdo gjë u ndal
Ç’më levërdis më shumë, të egësohem
Apo pasivisht të fal?
Lotë mashtrues më kullojnë
Të përzirë me pluhurin jashtë
Si baltë turpin e mbulojnë
Gabimin më të vjetër se vet
E bart për ta lënë “kile”
Idhët më vjen jeta e pjekur
Për kremtë me rrena e hile
Këmbët ecin vet e brenda
Ka kohë çdo gjë u ndal
Ç’më levërdis më shumë, të egësohem
Apo pasivisht të fal?
Tuesday, July 14, 2009
Fjalëzimi vs.mos-fjalëzimi i realitetit
A duhet gjithmonë dhe patjetër të thuhet diçka?
A vetëm me fjalë mund të përcillen tutje apo të transmetohen mendimet, ndjenjat, gjendjet tona shpirtërore, dëshirat, syninet, qëndrimet ose edhe të përshkruhen informatat vizuele të cilat i grumbullojmë në çdo hap?
Heshtja, a nuk e paska edhe heshtja kuptimin e saj madje herë herë edhe më të fuqishëm se cilado fjalë e thënë?
Pse janë fjalët kaq të rëndësishme, për shkak se janë praktike, më lehtë të manipulueshme, të domosdoshme apo pse thjeshtë është më lehtë të fshihesh pas tyre?!
Në cilindo rast, pavarësisht nga e vërteta e cila mund të jetë njëra apo të gjitha nga të sipërpërmendurat, një gjë është e sigurtë, fjala dhe fuqia e fjalës rregullisht po keqpërdoret. Një specifikë e cila na vulosë si qenie ndryshe dhe më të përsosura se të tjerat, gradualisht por sigurtë e kemi transformuar në mallkim të vetëvehtes.
Fjala, të folurit dhe krejt pesha të cilën ato e bartin me vehte, rregullisht po keqpërdoret. Këtë po e bën kushdo dhe kudo që po ka rast e nëse rasti nuk është i gatshëm, aty që të shfrytëzohet, artificialisht po krijohet.
Po gënjej unë, po gënjen ti, po gënjen politika, po gënjen shkenca, po gënjen arti, po gënjen feja, falso është dashuria,…po gënjen i forti, po gënjen i dobëti, i sëmuri, i shëndoshi, i pasuri e i varfëri.
Ku është referenca për falsitetin e jetës të cilën po e bjerrim kot?
Me çka mund ta masim? Si mund ta dimë se jemi duke jetuar gabim?
Mbase sipas asaj e cila po na hakmirret për të gjitha padrejtësitë me të cilat e kemi marrosur dhe helmuar vehten dhe pafajësinë përreth: Natyrës.
Klima po na hakmirret përmes ngrohjes globale që të na simulojë një ferr mbi tokë për të na bërë të vetëdijshëm se jemi të huqur në veprimet tona; dinamizimi jonormal i jetës po na hamirret në forma të ndryshme kryesori ndër të cilët është stresi si paraardhësi i miliona sëmundjeve të ndryshme që po marrin jetë, ushqimi i modifikuar e i kontaminuar, artificialisht i prodhuar e i ç’natyrizuar po na ç’monton organizmat ndërsa gjenet e laboratoriuzara po na deformojnë llojin.
Ku i kemi mendët? Çka po ngjanë me ne?
Njerëzimi thejshtë është zhytyr në një pellg gjigand të pavërtetash nga i cili përpëliten të dalin të paktët të cilët i kanë mbetur besnik dhe në shërbim sinqeritetit e të vërtetës dhe të cilët për ta prezervuar vehten për ato që besojnë të jenë ditë më të mira të së nesërmes, vehten e kanë hermetizuar në një karantinë heshtjeje. Kjo karantinë, një vacuum nëpër të cilin nuk mund të udhëtojnë grimcat përcjellëse të zërit, nuk depërtohet dot nga pallavrat e përditshmërisë.
Derisa secili prej nesh shkundet nga lloj lloj hezitimesh, mungesash vetëbesimi, nga komplekset e pasiguritë, në keqpërdorimin e fjalës, pothuajse pa përjashtim, të gjithë jemi shumë të vendosur dhe të pakompromis. Aty po bëhemi shumë të fuqishëm…por pse?!
Cili është ai çelës magjik i cili po i hap dyert e një sigurie kaq destruktive?
Cila është ajo dobësi e cila e mundëson këtë përdhosje të specifikës sonë si njerëz?
Duke e kruar kokën në kërkim të një përgjigjeje të pranueshme, m’u shfaq përpara fenomeni i besimit sepse mu në të mbështetet fuqia e gënjeshtrës…kjo e fundit, do të ishte inekzistente sikur të mos mbështetej në atë që e njohim si besim që dmth pranimi i asaj që na kumtohet pa e kontestuar…pa e kontestuar…aha…dmth nëse vihet në test vërtetësia e atyre që na thuhen do të ishte e mundshme që të diskreditohet gënjeshtra parase ajo të arrijë të lëshojë rrënjët e saj përtharëse.
Po përse nuk bëhet kjo gjithmonë? Mos për shkak se si e para ka gënjeshtarë të kategorive të ndryshme, se disa janë më dinakë dhe më të vështirë për t’u zbuluar kurse në disa raste, pranuesit e fjalëve janë shumë naivë për ta vënë në dyshim vërtetësinë e asaj që “ua lyen kryet me akull”? Ndoshta.
Ka edhe raste të tilla kur pafytyrësia e momentit, ndjenja obsesive për të gënjyer, për të thenë diçka, çkadoqoftë ajo, pavarësisht se a ka “viktima” të cilat na besojnë apo jo, na bënë që megjithate të nisim e të përrallosim, pa shumë kokëçarrje çka.
Një fenomen tjetër i cili sorrollatet nëpër kokën time i papërgjegjur është përse nuk janë të gjithë të tillë, pse disa nuk janë bërë “rrenca” si të gjithë përkundër përmasave shqetësuese që ka marrë kjo pandemia e gënjimit 'fjalë-keqpërdorimit'?
Në të gjitha këto pyetje që më shqetësojnë, thjeshtë nuk kam përgjigje dhe nuk dua që unë vet, në këtë rast, të bëhem një më shumë në mesin e pacijentëve keqpërdorues të fjalës. Nuk dua të bie në kurthin e përgënjeshtrimit.
Megjithate, nga ato që kam vërejtur vet, nga ato që i kam formësuar me fuqinë time gjykuese e cila piqet çdo ditë e më shumë në proporcion të drejtë me të mësuarit dhe përvojën jetësore, është se kohëve të fundit dhe gjithnjë e më shumë, sinqeritetin më të madh, përkushtimin më të madh për të bërë ndryshime pa e menduar interesin personal por të mirën kolektive e globale, punën e palodhshme për të kontribuuar pa egoizëm, po e gjej aty ku fjalë ka më së paku. Prandaj, ndoshta mu mosprania e fjalëve i ka kursyer këto celula nga sëmundja dhe ndoshta mu fjalët janë bartëset e virusit të gënjeshtrës.
Nga ana tjetër, prej të gjitha formave të aktivizmit shoqëror mendoj se varianti më i përshtatshëm për këndelljen e njerëzimit është ai ndaj të cilit njerëzit nuk ndjejnë rrezik, ai të cilit i qasen pa mbrojtje. Ndryshe nga mediat, politika, lëvizjet civile etj, të cilave varësisht se nga cili kënd u qasemi, mirren me rrezervë, arti dhe format e të shprehurit artistik, para së gjithash ato të paprekura nga fjalët dhe simbolikat që bërtasin, paraqesin, për mua, mediumin më të volitshëm për ndikim.
Letërsia, muzika, teatri e filmi-versionet e fjalëzuara, të cilat janë deklarative, manipulohen ose censurohen derisa ato të cilat janë të heshtura, të padefinuara janë njëkohësisht më të zëshmet, ato ta japin lirinë e vazhdimit të idesë, porosisë, përmes lidhjes së pikave metaforike me anë të imagjinatës, ato janë imune. Imune janë sepse mund të jenë çkado dhe asgjë.
Në këtë kontekst, format shprehëse pa fjalë e simbolikë të definuar të artit vizuel a thua do t’i shpëtojnë këtij falsiteti në paraqitje dhe në veprim apo do të pësojnë më së shumti kur gënjeshtarët të depërtojnë dhe ta infektojnë edhe të vetmen oazë të pafjalë e domethënëse qe mund t’u shërbejë si prehje atyre që refuzojnë të prishen, keq të modernizohen dhe të bëhen pjesë e shoqërisë globale të papërgjegjshme?!
Suma sumarum, unë besoj dhe do të besoj se “rrena” nis dhe përfundon me fjalën, me artikulimin e qartë të mendimit.
Poashtu mendoj se ikja nga përgjegjësia e mendimit të shprehur në cfarëdo forme të artikuluar e jo evoluimi dhe tejkalimi i definicioneve të qarta e realistike, i shtynë krijuesit anë e mbanë që të fshihen prapa abstraksionit sepse, pavarësisht prej propagandave, liria e shprehjes së mendimit në plotkuptimësinë e tij, nuk ekziston askund.
Liria e vërtetë ekziston vetëm në ndjenja. Ato nuk mund të fliten,nuk mund të përshkruhen por me një formë ose tjetër, me ngjyrë apo me tingull, nëpër atmosferë i bashkojnë frekuencat që përngjajnë.
Le t’i përcjellim ekspozitat, koncertet, projeksionet e ardhshme ku fjala nuk është e ftuar dhe përgjigjen do ta marrim vet!
A vetëm me fjalë mund të përcillen tutje apo të transmetohen mendimet, ndjenjat, gjendjet tona shpirtërore, dëshirat, syninet, qëndrimet ose edhe të përshkruhen informatat vizuele të cilat i grumbullojmë në çdo hap?
Heshtja, a nuk e paska edhe heshtja kuptimin e saj madje herë herë edhe më të fuqishëm se cilado fjalë e thënë?
Pse janë fjalët kaq të rëndësishme, për shkak se janë praktike, më lehtë të manipulueshme, të domosdoshme apo pse thjeshtë është më lehtë të fshihesh pas tyre?!
Në cilindo rast, pavarësisht nga e vërteta e cila mund të jetë njëra apo të gjitha nga të sipërpërmendurat, një gjë është e sigurtë, fjala dhe fuqia e fjalës rregullisht po keqpërdoret. Një specifikë e cila na vulosë si qenie ndryshe dhe më të përsosura se të tjerat, gradualisht por sigurtë e kemi transformuar në mallkim të vetëvehtes.
Fjala, të folurit dhe krejt pesha të cilën ato e bartin me vehte, rregullisht po keqpërdoret. Këtë po e bën kushdo dhe kudo që po ka rast e nëse rasti nuk është i gatshëm, aty që të shfrytëzohet, artificialisht po krijohet.
Po gënjej unë, po gënjen ti, po gënjen politika, po gënjen shkenca, po gënjen arti, po gënjen feja, falso është dashuria,…po gënjen i forti, po gënjen i dobëti, i sëmuri, i shëndoshi, i pasuri e i varfëri.
Ku është referenca për falsitetin e jetës të cilën po e bjerrim kot?
Me çka mund ta masim? Si mund ta dimë se jemi duke jetuar gabim?
Mbase sipas asaj e cila po na hakmirret për të gjitha padrejtësitë me të cilat e kemi marrosur dhe helmuar vehten dhe pafajësinë përreth: Natyrës.
Klima po na hakmirret përmes ngrohjes globale që të na simulojë një ferr mbi tokë për të na bërë të vetëdijshëm se jemi të huqur në veprimet tona; dinamizimi jonormal i jetës po na hamirret në forma të ndryshme kryesori ndër të cilët është stresi si paraardhësi i miliona sëmundjeve të ndryshme që po marrin jetë, ushqimi i modifikuar e i kontaminuar, artificialisht i prodhuar e i ç’natyrizuar po na ç’monton organizmat ndërsa gjenet e laboratoriuzara po na deformojnë llojin.
Ku i kemi mendët? Çka po ngjanë me ne?
Njerëzimi thejshtë është zhytyr në një pellg gjigand të pavërtetash nga i cili përpëliten të dalin të paktët të cilët i kanë mbetur besnik dhe në shërbim sinqeritetit e të vërtetës dhe të cilët për ta prezervuar vehten për ato që besojnë të jenë ditë më të mira të së nesërmes, vehten e kanë hermetizuar në një karantinë heshtjeje. Kjo karantinë, një vacuum nëpër të cilin nuk mund të udhëtojnë grimcat përcjellëse të zërit, nuk depërtohet dot nga pallavrat e përditshmërisë.
Derisa secili prej nesh shkundet nga lloj lloj hezitimesh, mungesash vetëbesimi, nga komplekset e pasiguritë, në keqpërdorimin e fjalës, pothuajse pa përjashtim, të gjithë jemi shumë të vendosur dhe të pakompromis. Aty po bëhemi shumë të fuqishëm…por pse?!
Cili është ai çelës magjik i cili po i hap dyert e një sigurie kaq destruktive?
Cila është ajo dobësi e cila e mundëson këtë përdhosje të specifikës sonë si njerëz?
Duke e kruar kokën në kërkim të një përgjigjeje të pranueshme, m’u shfaq përpara fenomeni i besimit sepse mu në të mbështetet fuqia e gënjeshtrës…kjo e fundit, do të ishte inekzistente sikur të mos mbështetej në atë që e njohim si besim që dmth pranimi i asaj që na kumtohet pa e kontestuar…pa e kontestuar…aha…dmth nëse vihet në test vërtetësia e atyre që na thuhen do të ishte e mundshme që të diskreditohet gënjeshtra parase ajo të arrijë të lëshojë rrënjët e saj përtharëse.
Po përse nuk bëhet kjo gjithmonë? Mos për shkak se si e para ka gënjeshtarë të kategorive të ndryshme, se disa janë më dinakë dhe më të vështirë për t’u zbuluar kurse në disa raste, pranuesit e fjalëve janë shumë naivë për ta vënë në dyshim vërtetësinë e asaj që “ua lyen kryet me akull”? Ndoshta.
Ka edhe raste të tilla kur pafytyrësia e momentit, ndjenja obsesive për të gënjyer, për të thenë diçka, çkadoqoftë ajo, pavarësisht se a ka “viktima” të cilat na besojnë apo jo, na bënë që megjithate të nisim e të përrallosim, pa shumë kokëçarrje çka.
Një fenomen tjetër i cili sorrollatet nëpër kokën time i papërgjegjur është përse nuk janë të gjithë të tillë, pse disa nuk janë bërë “rrenca” si të gjithë përkundër përmasave shqetësuese që ka marrë kjo pandemia e gënjimit 'fjalë-keqpërdorimit'?
Në të gjitha këto pyetje që më shqetësojnë, thjeshtë nuk kam përgjigje dhe nuk dua që unë vet, në këtë rast, të bëhem një më shumë në mesin e pacijentëve keqpërdorues të fjalës. Nuk dua të bie në kurthin e përgënjeshtrimit.
Megjithate, nga ato që kam vërejtur vet, nga ato që i kam formësuar me fuqinë time gjykuese e cila piqet çdo ditë e më shumë në proporcion të drejtë me të mësuarit dhe përvojën jetësore, është se kohëve të fundit dhe gjithnjë e më shumë, sinqeritetin më të madh, përkushtimin më të madh për të bërë ndryshime pa e menduar interesin personal por të mirën kolektive e globale, punën e palodhshme për të kontribuuar pa egoizëm, po e gjej aty ku fjalë ka më së paku. Prandaj, ndoshta mu mosprania e fjalëve i ka kursyer këto celula nga sëmundja dhe ndoshta mu fjalët janë bartëset e virusit të gënjeshtrës.
Nga ana tjetër, prej të gjitha formave të aktivizmit shoqëror mendoj se varianti më i përshtatshëm për këndelljen e njerëzimit është ai ndaj të cilit njerëzit nuk ndjejnë rrezik, ai të cilit i qasen pa mbrojtje. Ndryshe nga mediat, politika, lëvizjet civile etj, të cilave varësisht se nga cili kënd u qasemi, mirren me rrezervë, arti dhe format e të shprehurit artistik, para së gjithash ato të paprekura nga fjalët dhe simbolikat që bërtasin, paraqesin, për mua, mediumin më të volitshëm për ndikim.
Letërsia, muzika, teatri e filmi-versionet e fjalëzuara, të cilat janë deklarative, manipulohen ose censurohen derisa ato të cilat janë të heshtura, të padefinuara janë njëkohësisht më të zëshmet, ato ta japin lirinë e vazhdimit të idesë, porosisë, përmes lidhjes së pikave metaforike me anë të imagjinatës, ato janë imune. Imune janë sepse mund të jenë çkado dhe asgjë.
Në këtë kontekst, format shprehëse pa fjalë e simbolikë të definuar të artit vizuel a thua do t’i shpëtojnë këtij falsiteti në paraqitje dhe në veprim apo do të pësojnë më së shumti kur gënjeshtarët të depërtojnë dhe ta infektojnë edhe të vetmen oazë të pafjalë e domethënëse qe mund t’u shërbejë si prehje atyre që refuzojnë të prishen, keq të modernizohen dhe të bëhen pjesë e shoqërisë globale të papërgjegjshme?!
Suma sumarum, unë besoj dhe do të besoj se “rrena” nis dhe përfundon me fjalën, me artikulimin e qartë të mendimit.
Poashtu mendoj se ikja nga përgjegjësia e mendimit të shprehur në cfarëdo forme të artikuluar e jo evoluimi dhe tejkalimi i definicioneve të qarta e realistike, i shtynë krijuesit anë e mbanë që të fshihen prapa abstraksionit sepse, pavarësisht prej propagandave, liria e shprehjes së mendimit në plotkuptimësinë e tij, nuk ekziston askund.
Liria e vërtetë ekziston vetëm në ndjenja. Ato nuk mund të fliten,nuk mund të përshkruhen por me një formë ose tjetër, me ngjyrë apo me tingull, nëpër atmosferë i bashkojnë frekuencat që përngjajnë.
Le t’i përcjellim ekspozitat, koncertet, projeksionet e ardhshme ku fjala nuk është e ftuar dhe përgjigjen do ta marrim vet!
Monday, May 18, 2009
:-(
Tonight I am hurt,
more than ever before;
my pain piles up higher
happy times running low;
I needed your attention
not to chew on like a cow;
"If the edge presses you hard:
I'll be be there!"-was your vow.
I called- A luxury to ask
you had yourself in mind,
I flaked the body dry
hating my kind
Tomorrow will eventually come
while I recover yesterday
unable to restore,
all it took away
Gotta shutdown now
this sucker needs repair
all the spare parts wasted
trying to mantle a pair
Yes, gotta shutdown now
I was too blind to see
lost myself in someone else
can't find myself in me...
more than ever before;
my pain piles up higher
happy times running low;
I needed your attention
not to chew on like a cow;
"If the edge presses you hard:
I'll be be there!"-was your vow.
I called- A luxury to ask
you had yourself in mind,
I flaked the body dry
hating my kind
Tomorrow will eventually come
while I recover yesterday
unable to restore,
all it took away
Gotta shutdown now
this sucker needs repair
all the spare parts wasted
trying to mantle a pair
Yes, gotta shutdown now
I was too blind to see
lost myself in someone else
can't find myself in me...
Wednesday, March 4, 2009
Acrobat
Don't believe what you hear
Don't believe what you see
If you just close your eyes
You can feel the enemy
When I first met you girl
You had fire in your soul
What happened your face of melting in snow?
Now it looks like this
And you can swallow
Or you can spit
You can throw it up
Or choke on it
And you can dream
So dream out loud
You know that your time is coming 'round
So don't let the bastards grind you down
No, nothing makes sense
Nothing seems to fit
I know you'd hit out
If you only knew who to hit
And I'd join the movement
If there was one I could believe in
Yeah I'd break bread and wine
If there was a church I could receive in
'Cause I need it now
To take the cup
To fill it up
To drink it slow
I can't let you go
I must be an acrobat
To talk like this
And act like that
And you can dream
So dream out loud
And don't let the bastards grind you down
Oh, it hurts baby
What are we going to do? Now it's all been said
No new ideas in the house and every book has been read
And I must be an acrobat
To talk like this
And act like that
And you can dream
So dream out loud
And you can find
Your own way out
And you can build
And I can will
And you can call
I can't wait until
You can stash
And you can seize
In dreams begin
Responsibilities
And I can love
And I can love
And I know that the tide is turning 'round
So don't let the bastards grind you down
(U2, "Achtung Baby")
Don't believe what you see
If you just close your eyes
You can feel the enemy
When I first met you girl
You had fire in your soul
What happened your face of melting in snow?
Now it looks like this
And you can swallow
Or you can spit
You can throw it up
Or choke on it
And you can dream
So dream out loud
You know that your time is coming 'round
So don't let the bastards grind you down
No, nothing makes sense
Nothing seems to fit
I know you'd hit out
If you only knew who to hit
And I'd join the movement
If there was one I could believe in
Yeah I'd break bread and wine
If there was a church I could receive in
'Cause I need it now
To take the cup
To fill it up
To drink it slow
I can't let you go
I must be an acrobat
To talk like this
And act like that
And you can dream
So dream out loud
And don't let the bastards grind you down
Oh, it hurts baby
What are we going to do? Now it's all been said
No new ideas in the house and every book has been read
And I must be an acrobat
To talk like this
And act like that
And you can dream
So dream out loud
And you can find
Your own way out
And you can build
And I can will
And you can call
I can't wait until
You can stash
And you can seize
In dreams begin
Responsibilities
And I can love
And I can love
And I know that the tide is turning 'round
So don't let the bastards grind you down
(U2, "Achtung Baby")
Sunday, October 5, 2008
SURVIVING THE BEAST WITHIN
Glass,
Cold on my hand
As I swallow slowly
The drink and pain blend
Muted images, moving all over me
Making me weightless, making me dizzy
Why am I here again, knowing I don’t belong?
I keep on letting myself go, never firm, never strong
Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store
The glass and my face on it
I hate what I see
If I could only drown in it
Floating like a bee
Blurred, foggy faces,
Distorted through the smoke
Acting out of their misery
Embittered by the joke
As the last spice on a failed soup
I join in with despair,
Always up for yet another scoop
I march away alone, already a pair
Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store
October 5, 2008
Cold on my hand
As I swallow slowly
The drink and pain blend
Muted images, moving all over me
Making me weightless, making me dizzy
Why am I here again, knowing I don’t belong?
I keep on letting myself go, never firm, never strong
Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store
The glass and my face on it
I hate what I see
If I could only drown in it
Floating like a bee
Blurred, foggy faces,
Distorted through the smoke
Acting out of their misery
Embittered by the joke
As the last spice on a failed soup
I join in with despair,
Always up for yet another scoop
I march away alone, already a pair
Ah, I am already crowded, no room for more
The last stop before home, my “temple” the store
October 5, 2008
Wednesday, September 24, 2008
NUMBNESS
Her footsteps swiftly touch in the cold
As her hair goes gray and face turns old
Soft whispers behind her deafened ear
Trying in vain to tell her dear
She disappears in the foggy night
Before the morning stretches bright
The little lady on the stake
Of gloomy flakes by the cold lakes
The winds blew swiftly caressing her neck
She sank into numbness without a track
As nightingales sang her farewell song
She fought for the just and ended it wrong
O skies and earth join together in tears
For the one who missed her many years
O cold waters refuse to swallow her youth
She gave in too soon betrayed by the truth!
September 23-24, 2008
As her hair goes gray and face turns old
Soft whispers behind her deafened ear
Trying in vain to tell her dear
She disappears in the foggy night
Before the morning stretches bright
The little lady on the stake
Of gloomy flakes by the cold lakes
The winds blew swiftly caressing her neck
She sank into numbness without a track
As nightingales sang her farewell song
She fought for the just and ended it wrong
O skies and earth join together in tears
For the one who missed her many years
O cold waters refuse to swallow her youth
She gave in too soon betrayed by the truth!
September 23-24, 2008
Tuesday, September 16, 2008
RESET YOUR MINDS! * RIPROGRAMONI MENDJET TUAJA!
“Te Kaqa”- vendi ku ndodhin mrekullitë!
Një iniciativë origjinale e bazuar në sinqeritet, e karakterizuar me kreativitet të dallueshëm dhe guxim, e motivuar nga dashuria e vërtetë dhe mirësia e pakusht, i preku zemrat e të gjithëve, si të atyre të pranishëm ashtu edhe të të tjerëve që për të mësuan me rrugë të tjera:
Kjo ishte e ekspozita ime e parë dhe personale me moton “Reset Your Minds!” (Riprogramoni mendjet tuaja!) për të cilën unë mësova e fundit, ndonëse “musketaret” rreth saj kanë investuar energjinë e tyre pozitive dhe javë të tëra të cilat i kanë ndarë prej kohës së tyre shumë të çmueshme.
Një “falemnderit vajza dhe ju miq që më nderuat në këtë mënyrë kaq mallëngjyese, origjinale e të bukur” është e zbehtë, madje qesharake.
Porosia e këtij gjesti e cila na tejkalon shumëfish si mua ashtu edhe ideatoret e realizuesit e kësaj ngjarjeje, punimet dhe vetë ekspozitën është ajo që duhet të ekstraktohet dhe të arrijë aty ku duhet, përtej nivelit të vetëdijës, në pavetëdijën dhe ndërgjegjen e secilit prej nesh.
Derisa shpërbëhesha nën presionin e një “trendi” që ende sot po e ç’trajtëson pa mëshirë shoqërinë tonë duke i ridefinuar vlerat dhe rrjedhimisht edhe ne si individë, e vendosur me kokëfortësi që të mos bie pre e tij, dhimbshëm u hodha në izolim.
Në këto vite jo të lehta, duke vazhduar të besoj se njerëzia ( dashuria, mirësia, sinqeriteti) nuk është shkulur përgjithmonë nga zemrat tona por se vetëm po e kalojmë një fazë megjepsjeje kolektive nga e liga, nisa t’i procesoj frustrimet e mia, ndjenjat e mia, dhimbjen dhe zhgënjimin tim në diçka që dëshiroja të jetë e bukur, në diçka që dëshiroja të prekë aty ku unë nuk mund të prek, të depërtojë aty ku unë nuk mund të depërtoj-në punimet e mia të realizuara me teknika të ndryshme të cilat me çdo gërrithje mbi fletë e përcjellin një të tillë nga zemra ime; me çdo nuancë përçojnë tutje dicka nga mëlmesat e vetëdijshme e të pavetëdijshme të cilat e kornizojnë atë që unë jam për vehten dhe të tjerët.
Në faza të ndryshme produktet e procesimit të brendshëm të krejt asaj që më preokuponte i ndava me njerëz të ndryshëm, jo gjithmonë të duhur por thelbi i krijimit të diçkafit është që ta ndash me të tjerë dhe rrjedhimisht kufizimet, paragjykimet apo paranoja në këtë aspekt janë kundërthënëse me qëllimin.
Gabova shumë herë por këmbëngulja që të vazhdoj të besoj, të ndaj dhe të mos lejoj që një përvojë e keqe të ma pamundësoj takimin me të mirën nuk mbeti pa u shpërblyer.
Teuta, Jeta dhe Gresa , në faza të ndryshme hynë në jetën time për të mbetur pjesë e imja përgjithmonë.
Unë me të gjitha të mirat e të këqiat dhe çdo gjë që përfaqësoj, për herë të parë në jetë jam kuptuar prej tyre me një intuitë dhe sensibilitet përtej njerëzores, drejt atij kozmik.
Në çdo sekond kur unë e kam ndarë me to çdo atom të gjendjes sime ai është kapur prej tyre me zhdërvjelltësi mendore e shpirtërore dhe është evidentuar për t’u futur në përdorim në realizimin e formulës terapeutike e cila shpërtheu me sukses të plotë shërues për mua dhe vetëdijësues për të gjithë në ditën e 3të të muajit Shtator në ora 19:00.
Ekspozita për opinionin ka qenë befasi e këndshme simpatike dhe risi kurse për mua një rikthim në jetë dhe vulosje e qenies sime përgjithmonë me vendosmërinë që ta zgjoj nga gjumi makinerinë për kanalizmin kreativ të dhimbjes në vend se ta lë të më mbytë.
Prandaj nuk mund ta theksoj sa duhet, këtë mbrëmje ndodhi shumëçka më tepër se thjeshtë një ekspozitë befasi për shoqen:
-Me një boomerang efekt, mua më bëri që ta Riprogramoj mendjen time! Po juve?
Për herë të parë dikush mori guximin që t’i thotë mjaft shprehisë dhe pasivitetit i cili vihet në lëvizje nga frika dhe dyshimi në të mundshmen;
Disa të reja të cilat unë simbolikisht po i quaj “musketaret” e të sotmes sepse tek ky definicion për to erdha spontanisht në çastet e para pasiqë sekreti u zbulua, të mbështetura në forcat e veta, me shumë dashuri, sakrifica e vetëmohim, me shumë vullnet e dëshira të çiltëra për të ndarë mirësi pa menduar përfitim, dëshmuan se mrekullitë megjithate ndodhin.
Cila ishte mrekullia?
Sigurisht se ajo nuk mund të përcaktohet thjeshtë vetëm is nxjerrja nga anonimiteti i dikujt që përmes vizatimeve i ka procesuar përjetimet subjektive të asaj që mund të etiketohet si ”trendy ç’menduria e përgjithshme” dhe devalvimi i sistemit të vlerave në çdo lëmi sidomos në dekadën e fundit-në diçka të bukur, me depërtueshmëri absolute drejt zemrave që janë të hapura për ndryshim.
-Kjo mrekulli në fakt është pikërisht rikonfirmimi i vërtetësisë së definicionit të mëhershëm të vlerave, atij që “Kosovarët modernë” e kanë deponuar si “démodé” dhe i cili më së bukuri dhe esencialisht i kap vetitë, tiparet, parimet të cilat e bëjnë njeriun –njeri;
-Kjo mrekulli është riaktualizimi i rëndësisë për ta dashur njëri tjetrin, për të qenë të sinqertë me njëri tjetrin, për të guxuar të besojmë në njëri tjetrin dhe në mirësinë e secilit prej nesh-të cilën parimisht e kemi në start por dikush i mbetet besnik e dikush e modifikon duke menduar se më shumë i leverdisë kalimi në anën tjetër;
-Kjo mrekulli është rikonfirmimi i pafundësisë së mundësive dhe i realizueshmërisë së(në dukje) të pamundshmes nëse besohet dhe nëse jemi të gatshëm që me iniciativat tona qëllim-mira, humanitare, ta tejkalojmë vetëvehten dhe interesin personal;
-Kjo mrekulli është dëshmia e cila u lexua qartë në fytyrat e të gjithëve që morën pjesë në të apo mësuan për të dhe që u dëgjua qartë në komentet e bëra rreth saj: Përfitimi më i madh dhe i pamatshëm është ndarja e mirësisë me të tjerët, dhurimi i pakusht i buzëqeshjeve dhe energjisë pozitive gjë që mbjell fryte të mbara për të ardhmen.
-Kjo mrekulli është jo më pak se të shpëtuarit e një jete, jetës sime, në çastet më kritike kur pas zhgënjimeve të njëpasnjëshme dyshoja se në mua ka forcë për të vijuar tutje;
-Kjo mrekulli janë shoqet e mia, janë të gjithë ata që sipas mundësive të veta i përcollën ato drejt realizimit të idesë me të gjitha specifikat e veta dhe i inspiruan shumë të tjerë me riakutalizimin e thënies musketareske:
“Një për të gjithë-të gjithë për njërin”
Integral i kësaj mrekullie jemi secili prej nesh vetëm po të kemi zemër e të mos kemi frikë që edhe atëherë kur na duket se po humbim shumë e nuk përfitojmë asgjë, të gravitojmë rreth parimeve të dikurshme kur të qënit zemërgjerë, bëmirës, të ndershëm, të guximshëm në dashuri dhe të sinqertë në çdo moment, ishin kode të arta, të shenjta dhe të panegociueshme me ri-validizimin e të cilave mund të hapet porta e mirëqenies, paqes lumturisë dhe harmonisë sociale (e jo vetëm kaq) në tërë globin.
Pra, më 3 Shtator 2008 me në ngjarje modeste dhe magjike në orën 19:00 u dha definicioni perspektiv i së ardhmës:
Riprogramoni mendjet tuaja!
Sepse,
"Sponsor i artë i një mrekullie mes njerëzish është e mira e ndarë pa interes".
Kur njerëzorja komercializohet rezultati është: A la franga me tanus!
(“Musketaret” e të sotmes që na e dhanë shembullin konkret për ruajtjen e vlerave të shenjta njerëzore: Teuta Marteti (Parthos); Ajete Kërçeli(Aramis) dhe Gresa Besimi (d’Artagnan). Athosi mbeti i mrekulluar!)
Një iniciativë origjinale e bazuar në sinqeritet, e karakterizuar me kreativitet të dallueshëm dhe guxim, e motivuar nga dashuria e vërtetë dhe mirësia e pakusht, i preku zemrat e të gjithëve, si të atyre të pranishëm ashtu edhe të të tjerëve që për të mësuan me rrugë të tjera:
Kjo ishte e ekspozita ime e parë dhe personale me moton “Reset Your Minds!” (Riprogramoni mendjet tuaja!) për të cilën unë mësova e fundit, ndonëse “musketaret” rreth saj kanë investuar energjinë e tyre pozitive dhe javë të tëra të cilat i kanë ndarë prej kohës së tyre shumë të çmueshme.
Një “falemnderit vajza dhe ju miq që më nderuat në këtë mënyrë kaq mallëngjyese, origjinale e të bukur” është e zbehtë, madje qesharake.
Porosia e këtij gjesti e cila na tejkalon shumëfish si mua ashtu edhe ideatoret e realizuesit e kësaj ngjarjeje, punimet dhe vetë ekspozitën është ajo që duhet të ekstraktohet dhe të arrijë aty ku duhet, përtej nivelit të vetëdijës, në pavetëdijën dhe ndërgjegjen e secilit prej nesh.
Derisa shpërbëhesha nën presionin e një “trendi” që ende sot po e ç’trajtëson pa mëshirë shoqërinë tonë duke i ridefinuar vlerat dhe rrjedhimisht edhe ne si individë, e vendosur me kokëfortësi që të mos bie pre e tij, dhimbshëm u hodha në izolim.
Në këto vite jo të lehta, duke vazhduar të besoj se njerëzia ( dashuria, mirësia, sinqeriteti) nuk është shkulur përgjithmonë nga zemrat tona por se vetëm po e kalojmë një fazë megjepsjeje kolektive nga e liga, nisa t’i procesoj frustrimet e mia, ndjenjat e mia, dhimbjen dhe zhgënjimin tim në diçka që dëshiroja të jetë e bukur, në diçka që dëshiroja të prekë aty ku unë nuk mund të prek, të depërtojë aty ku unë nuk mund të depërtoj-në punimet e mia të realizuara me teknika të ndryshme të cilat me çdo gërrithje mbi fletë e përcjellin një të tillë nga zemra ime; me çdo nuancë përçojnë tutje dicka nga mëlmesat e vetëdijshme e të pavetëdijshme të cilat e kornizojnë atë që unë jam për vehten dhe të tjerët.
Në faza të ndryshme produktet e procesimit të brendshëm të krejt asaj që më preokuponte i ndava me njerëz të ndryshëm, jo gjithmonë të duhur por thelbi i krijimit të diçkafit është që ta ndash me të tjerë dhe rrjedhimisht kufizimet, paragjykimet apo paranoja në këtë aspekt janë kundërthënëse me qëllimin.
Gabova shumë herë por këmbëngulja që të vazhdoj të besoj, të ndaj dhe të mos lejoj që një përvojë e keqe të ma pamundësoj takimin me të mirën nuk mbeti pa u shpërblyer.
Teuta, Jeta dhe Gresa , në faza të ndryshme hynë në jetën time për të mbetur pjesë e imja përgjithmonë.
Unë me të gjitha të mirat e të këqiat dhe çdo gjë që përfaqësoj, për herë të parë në jetë jam kuptuar prej tyre me një intuitë dhe sensibilitet përtej njerëzores, drejt atij kozmik.
Në çdo sekond kur unë e kam ndarë me to çdo atom të gjendjes sime ai është kapur prej tyre me zhdërvjelltësi mendore e shpirtërore dhe është evidentuar për t’u futur në përdorim në realizimin e formulës terapeutike e cila shpërtheu me sukses të plotë shërues për mua dhe vetëdijësues për të gjithë në ditën e 3të të muajit Shtator në ora 19:00.
Ekspozita për opinionin ka qenë befasi e këndshme simpatike dhe risi kurse për mua një rikthim në jetë dhe vulosje e qenies sime përgjithmonë me vendosmërinë që ta zgjoj nga gjumi makinerinë për kanalizmin kreativ të dhimbjes në vend se ta lë të më mbytë.
Prandaj nuk mund ta theksoj sa duhet, këtë mbrëmje ndodhi shumëçka më tepër se thjeshtë një ekspozitë befasi për shoqen:
-Me një boomerang efekt, mua më bëri që ta Riprogramoj mendjen time! Po juve?
Për herë të parë dikush mori guximin që t’i thotë mjaft shprehisë dhe pasivitetit i cili vihet në lëvizje nga frika dhe dyshimi në të mundshmen;
Disa të reja të cilat unë simbolikisht po i quaj “musketaret” e të sotmes sepse tek ky definicion për to erdha spontanisht në çastet e para pasiqë sekreti u zbulua, të mbështetura në forcat e veta, me shumë dashuri, sakrifica e vetëmohim, me shumë vullnet e dëshira të çiltëra për të ndarë mirësi pa menduar përfitim, dëshmuan se mrekullitë megjithate ndodhin.
Cila ishte mrekullia?
Sigurisht se ajo nuk mund të përcaktohet thjeshtë vetëm is nxjerrja nga anonimiteti i dikujt që përmes vizatimeve i ka procesuar përjetimet subjektive të asaj që mund të etiketohet si ”trendy ç’menduria e përgjithshme” dhe devalvimi i sistemit të vlerave në çdo lëmi sidomos në dekadën e fundit-në diçka të bukur, me depërtueshmëri absolute drejt zemrave që janë të hapura për ndryshim.
-Kjo mrekulli në fakt është pikërisht rikonfirmimi i vërtetësisë së definicionit të mëhershëm të vlerave, atij që “Kosovarët modernë” e kanë deponuar si “démodé” dhe i cili më së bukuri dhe esencialisht i kap vetitë, tiparet, parimet të cilat e bëjnë njeriun –njeri;
-Kjo mrekulli është riaktualizimi i rëndësisë për ta dashur njëri tjetrin, për të qenë të sinqertë me njëri tjetrin, për të guxuar të besojmë në njëri tjetrin dhe në mirësinë e secilit prej nesh-të cilën parimisht e kemi në start por dikush i mbetet besnik e dikush e modifikon duke menduar se më shumë i leverdisë kalimi në anën tjetër;
-Kjo mrekulli është rikonfirmimi i pafundësisë së mundësive dhe i realizueshmërisë së(në dukje) të pamundshmes nëse besohet dhe nëse jemi të gatshëm që me iniciativat tona qëllim-mira, humanitare, ta tejkalojmë vetëvehten dhe interesin personal;
-Kjo mrekulli është dëshmia e cila u lexua qartë në fytyrat e të gjithëve që morën pjesë në të apo mësuan për të dhe që u dëgjua qartë në komentet e bëra rreth saj: Përfitimi më i madh dhe i pamatshëm është ndarja e mirësisë me të tjerët, dhurimi i pakusht i buzëqeshjeve dhe energjisë pozitive gjë që mbjell fryte të mbara për të ardhmen.
-Kjo mrekulli është jo më pak se të shpëtuarit e një jete, jetës sime, në çastet më kritike kur pas zhgënjimeve të njëpasnjëshme dyshoja se në mua ka forcë për të vijuar tutje;
-Kjo mrekulli janë shoqet e mia, janë të gjithë ata që sipas mundësive të veta i përcollën ato drejt realizimit të idesë me të gjitha specifikat e veta dhe i inspiruan shumë të tjerë me riakutalizimin e thënies musketareske:
“Një për të gjithë-të gjithë për njërin”
Integral i kësaj mrekullie jemi secili prej nesh vetëm po të kemi zemër e të mos kemi frikë që edhe atëherë kur na duket se po humbim shumë e nuk përfitojmë asgjë, të gravitojmë rreth parimeve të dikurshme kur të qënit zemërgjerë, bëmirës, të ndershëm, të guximshëm në dashuri dhe të sinqertë në çdo moment, ishin kode të arta, të shenjta dhe të panegociueshme me ri-validizimin e të cilave mund të hapet porta e mirëqenies, paqes lumturisë dhe harmonisë sociale (e jo vetëm kaq) në tërë globin.
Pra, më 3 Shtator 2008 me në ngjarje modeste dhe magjike në orën 19:00 u dha definicioni perspektiv i së ardhmës:
Riprogramoni mendjet tuaja!
Sepse,
"Sponsor i artë i një mrekullie mes njerëzish është e mira e ndarë pa interes".
Kur njerëzorja komercializohet rezultati është: A la franga me tanus!
(“Musketaret” e të sotmes që na e dhanë shembullin konkret për ruajtjen e vlerave të shenjta njerëzore: Teuta Marteti (Parthos); Ajete Kërçeli(Aramis) dhe Gresa Besimi (d’Artagnan). Athosi mbeti i mrekulluar!)
Monday, July 28, 2008
A Poison Tree
I was angry with my friend:
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.
And I watered it in fears,
Night and morning with my tears;
And I sunnèd it with smiles,
And with soft deceitful wiles.
And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright;
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine,
And into my garden stole,
When the night had veiled the pole:
In the morning glad I see
My foe outstretched beneath the tree.
by: William Blake
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.
And I watered it in fears,
Night and morning with my tears;
And I sunnèd it with smiles,
And with soft deceitful wiles.
And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright;
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine,
And into my garden stole,
When the night had veiled the pole:
In the morning glad I see
My foe outstretched beneath the tree.
by: William Blake
Thursday, April 3, 2008
Të mbivotuarit
(Të mirët me të këqinjtë: një me plot)
Kur dhembja kalon kufijtë dhe bëhet mpirje
Dhe askush nuk dëgjon se për ndihmë bën thirrje
Kur nuk je më as vetja, për” çka je?” nuk ka masë
Kokën e ke të rëndë nga diçka me thasë
Nuk tretet nuk zbërthehet as me lotë as me raki
Të mban nën të gjithë dhe je krejt pos ti
Kushdo, kudo që qesh, këta thasë i shpon
Gjaku yt i hidhur, përmbajtjen e bën beton
Atëherë pështyj blloqe, le të bëjnë shtëpi
Të strehohen ata që të dhanë me tradhëti
Ende nën ta, do t’u jesh edhe themel
Çatia që i mbronë e hollë sa një tel
Kur t’ju dridhen muret, në të sigurtë pret
Që krejt çka gjallëron rrejshëm, përnjëmend të tretë
Atëherë mbi gërmadha, ndoshta mbinë si lule
Shkelesh nga dikush, këputesh prej një pule
Çfarëdo të jetë skenari, nuk kthehesh ku ishe
Shumë u procesove, prapëserapë u prishe
E kush e di se si dhe prej nga nis cikli prap
Ndoshta sërish shkilesh, ndoshta shkel vrap...
Kur dhembja kalon kufijtë dhe bëhet mpirje
Dhe askush nuk dëgjon se për ndihmë bën thirrje
Kur nuk je më as vetja, për” çka je?” nuk ka masë
Kokën e ke të rëndë nga diçka me thasë
Nuk tretet nuk zbërthehet as me lotë as me raki
Të mban nën të gjithë dhe je krejt pos ti
Kushdo, kudo që qesh, këta thasë i shpon
Gjaku yt i hidhur, përmbajtjen e bën beton
Atëherë pështyj blloqe, le të bëjnë shtëpi
Të strehohen ata që të dhanë me tradhëti
Ende nën ta, do t’u jesh edhe themel
Çatia që i mbronë e hollë sa një tel
Kur t’ju dridhen muret, në të sigurtë pret
Që krejt çka gjallëron rrejshëm, përnjëmend të tretë
Atëherë mbi gërmadha, ndoshta mbinë si lule
Shkelesh nga dikush, këputesh prej një pule
Çfarëdo të jetë skenari, nuk kthehesh ku ishe
Shumë u procesove, prapëserapë u prishe
E kush e di se si dhe prej nga nis cikli prap
Ndoshta sërish shkilesh, ndoshta shkel vrap...
Tuesday, March 25, 2008
Who Do We Think We Are?
It is so sad to see how the dreams for a better future get crushed under the boots of fate while we are the ones wearing them.Mankind had a good start. Originating from God’s miracle, aliens or an evolved monkey, depending on the views, it looked promising.Important inventions, new achievements, quick development, all made possible under the umbrella of the birth of science. Step by step, we transformed this useful tool into a weapon against ourselves. We made it into an antidote for the poisons we create. We had to poison the food; we had to poison the air; we had to poison even our genes experimenting towards the creation of modern Frankenstein’s, all in favor of faster living, more money and personal growth.
The modern madness is best described in the lyrics of the Fury In The Slaughter House song "Every Generation Got Its Own Disease”:
The more we take, the less we give;
That’s the modern way to live.
My question is: What do we need all of this money for if soon we’ll kill our own planet, respectively ourselves? Where are we rushing to-Death?
Death will find it’s way, we don’t need to hurry to the first counter and buy the last one way ticket. It hurts me to see that while we all strive to be more and more professional we are becoming less and less human. While we brake our heads for more and faster income, bigger, more luxurious houses, cars which make us choke, clothes we proudly wear to pretend in, while we turn away from every person in need which addresses us for help as their last hope, living this fake and manufactured product we call life, we forgot the fundamental thing which makes us human-The conscience. We hurt, we hate, we kill, we envy, we destroy and we don’t give a damn. We don’t know how to love and we are clumsy in receiving it.We live in formalities and need to provide as much artificiality as possible to look away from the true problem, our inner messy worlds of endless dissatisfaction. Burying deep the inner chaos, suffering, loneliness, low self-esteem, emotional discomfort, tons of stress and insecurity, we arise bitter. In the endless and pointless competition against time and the race to forget, we managed to break out in space but not into our own hearts. Synthetic and heartless relations are summed up best in the "Fury" line:
The love is gone and what we’ve got is sweet perfume of sex and blood.
As such we are unacceptable to the higher conscience, the global conscience. We cannot maintain our camouflaged hell by squashing all the voices of reason. It is time that we listen.
We have millions of experts but a handful of honest, good and caring people. We need to increase that army not to continue the wars of various interests but to bring peace. We can all do this, every day, in our own way. I am not suggesting we should wipe off professions, I am only suggesting that we add more of a human angle in everything we do. Let’s recall how to love, to forgive and to help.
These are the fundaments of every religion but we have mastered in turning them towards one another.
The modern madness is best described in the lyrics of the Fury In The Slaughter House song "Every Generation Got Its Own Disease”:
The more we take, the less we give;
That’s the modern way to live.
My question is: What do we need all of this money for if soon we’ll kill our own planet, respectively ourselves? Where are we rushing to-Death?
Death will find it’s way, we don’t need to hurry to the first counter and buy the last one way ticket. It hurts me to see that while we all strive to be more and more professional we are becoming less and less human. While we brake our heads for more and faster income, bigger, more luxurious houses, cars which make us choke, clothes we proudly wear to pretend in, while we turn away from every person in need which addresses us for help as their last hope, living this fake and manufactured product we call life, we forgot the fundamental thing which makes us human-The conscience. We hurt, we hate, we kill, we envy, we destroy and we don’t give a damn. We don’t know how to love and we are clumsy in receiving it.We live in formalities and need to provide as much artificiality as possible to look away from the true problem, our inner messy worlds of endless dissatisfaction. Burying deep the inner chaos, suffering, loneliness, low self-esteem, emotional discomfort, tons of stress and insecurity, we arise bitter. In the endless and pointless competition against time and the race to forget, we managed to break out in space but not into our own hearts. Synthetic and heartless relations are summed up best in the "Fury" line:
The love is gone and what we’ve got is sweet perfume of sex and blood.
As such we are unacceptable to the higher conscience, the global conscience. We cannot maintain our camouflaged hell by squashing all the voices of reason. It is time that we listen.
We have millions of experts but a handful of honest, good and caring people. We need to increase that army not to continue the wars of various interests but to bring peace. We can all do this, every day, in our own way. I am not suggesting we should wipe off professions, I am only suggesting that we add more of a human angle in everything we do. Let’s recall how to love, to forgive and to help.
These are the fundaments of every religion but we have mastered in turning them towards one another.
Tuesday, March 4, 2008
How Technology Affects Our Lives
Years have past since dissolving was imposed upon me. I represent a voice, lines typed in a little white square, words whispered on the phone or black jumpy symbols against a bright background. These are my synthetic feelings. I am there and yet I am not.
It is not about being practical. It is not a question of saving time either. Sometimes, long online conversations can equal the time needed to go to a favorite bar, meet in person with the ones you most wish to and talk over a couple of cups of coffee or spirits.
Somewhere along the line between what I wanted and could do, I lost myself. It made me shrink in a matter of days and I just became too small to face the big world, or such was my impression. Visually I experienced myself as an ant living in the world of giant ants. We were all of the same species but the size did matter.
Sitting next to other people was a torture. Somehow they all needed to bend over in order to see the little me and hear me speak. I, on the other hand, suffered from back pain, having to look up all the time.
Horrified by the thought that I am the smallest in this strange world, which I once knew and in which I belonged, I decided to hide in a newly designed world of my own. I made one up to match my size. It was mine, and I was the only one in it. My only connection with the world outside my own was through the use of the handy T (technology-cal) inventions Phones, television, computers, were all that was necessary. I kept myself updated and safely isolated in my shell. It took a lot of effort to convince myself that I did not need anyone else. Self - sufficiency was a term with which I fell in love.
As every other illusion, this came to an end one day. Devastated I crashed onto the arm chair with my mind floating. In front of me, images alternated on the big flat TV screen. I caught sequences of an old but well known movie: Sam the ghost was talking to his loved one, melting her down to tears. He found his way through to her even when death came in between them. And what was I doing? Playing dead in a desperate attempt to avoid getting hurt again?! Could anything possibly hurt more than this? Once you open up to the good, some of the bad will sneak in too. But is this more horrible than to improvise a sterile and tasteless life?
Five years I tip - toed in my hidden theatre before something hit me as a storm: I realized that being small in a big world is better than being a giant in an empty one. There was an uncontrollable need to reach out to people, to start breathing the air that others do, to go out and feel the sun on my shrunk skin. I felt the urge to smile at someone regardless of whether they would smile back at me.
I opened up the big T umbrella although it was not raining. Camouflaged like a floating mushroom, I went up and down the streets initially in fear. I wanted for the others to see me, catch their reactions at the same time scared, scared of me, scared of them.
Suddenly I got rid of the umbrella. It started raining. Washed on the soft warm rain drops I decided to ring a door bell of an old friend’s.
I am no longer a T freak. I can feel again.
It is not about being practical. It is not a question of saving time either. Sometimes, long online conversations can equal the time needed to go to a favorite bar, meet in person with the ones you most wish to and talk over a couple of cups of coffee or spirits.
Somewhere along the line between what I wanted and could do, I lost myself. It made me shrink in a matter of days and I just became too small to face the big world, or such was my impression. Visually I experienced myself as an ant living in the world of giant ants. We were all of the same species but the size did matter.
Sitting next to other people was a torture. Somehow they all needed to bend over in order to see the little me and hear me speak. I, on the other hand, suffered from back pain, having to look up all the time.
Horrified by the thought that I am the smallest in this strange world, which I once knew and in which I belonged, I decided to hide in a newly designed world of my own. I made one up to match my size. It was mine, and I was the only one in it. My only connection with the world outside my own was through the use of the handy T (technology-cal) inventions Phones, television, computers, were all that was necessary. I kept myself updated and safely isolated in my shell. It took a lot of effort to convince myself that I did not need anyone else. Self - sufficiency was a term with which I fell in love.
As every other illusion, this came to an end one day. Devastated I crashed onto the arm chair with my mind floating. In front of me, images alternated on the big flat TV screen. I caught sequences of an old but well known movie: Sam the ghost was talking to his loved one, melting her down to tears. He found his way through to her even when death came in between them. And what was I doing? Playing dead in a desperate attempt to avoid getting hurt again?! Could anything possibly hurt more than this? Once you open up to the good, some of the bad will sneak in too. But is this more horrible than to improvise a sterile and tasteless life?
Five years I tip - toed in my hidden theatre before something hit me as a storm: I realized that being small in a big world is better than being a giant in an empty one. There was an uncontrollable need to reach out to people, to start breathing the air that others do, to go out and feel the sun on my shrunk skin. I felt the urge to smile at someone regardless of whether they would smile back at me.
I opened up the big T umbrella although it was not raining. Camouflaged like a floating mushroom, I went up and down the streets initially in fear. I wanted for the others to see me, catch their reactions at the same time scared, scared of me, scared of them.
Suddenly I got rid of the umbrella. It started raining. Washed on the soft warm rain drops I decided to ring a door bell of an old friend’s.
I am no longer a T freak. I can feel again.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Between Seasons
The number of grades below zero euqals that of days until spring!!!
Printmaking: Swamp Camouflage!
Printmaking2: The Image Within
Printmaking3: The Mood Within!
Gateway to..... (?!)
Still
Empty blue water bottle and diappointing article
Still II
How one sees the bottle after consuming the content!
Still III
October
Birdsteps
Life in Concrete
birds in concrete
Life in Concrete: Feeding!
Schenectady
October in New York
Schenectady
October in New York: Mind your step!
Schenectady
October in New York: Instant Art
Schenectady
October in New York: Fallen leafs, hightened hopes!
Schenectady
New York: Lonesome in the crowd!
Schenectady: Canada
October in New York: Hello Canada!
Coffee (geometrically incorrect): A trip inside the coffee bean
We are what we consume: A Trip through a coffee bean
Papillonism :)
Papilon weapon: Loaded! (Papillon is the most famous Prishtina coffe shop and bar)
Papilonism
Consequences of papilonism attack!
Food Influenza
Eating disorders & Food addictions, the plague of the modern era. Biological and chemical wars of today are faught by the food industry!
Cabbage Sprouts
Stomach art:-)
Aerial View of 'Swampy' Roads
Aerial View of 'Swampy' Roads
New Asfalt After Small Rain
New 'Asfalt' After Small Rain
To Be Continued
The Great Pretender
Electric Leaf
Electric Leaf: Digital Nature!!!
...GIVING YOU THE BIRD:)
I'm Giving You The Bird!
Cycling For The Change
Cycling For The Change
Bermuda Triangle a.k.a Devil's Triangle
Linda's Triangle a.k.a The Bermuda Triangle a.k.a Devil's Triangle
Devil's Triangle
Flora In Gotham City-Prishtina
Even the life which dries out other forms of living, is still unjustly considered LIFE!
Woods
Please don't make them disappear!
Japanese Vase
My emotion boxes got the flu
The Tree Of Sadness (Version plus)
Only those who fell from my tree get me...
The Tree Of Sadness
December...
shadow on the wall
Shadow on the wall, or a visitor from outer space?!
CORROSION
Burn!
The Crow
Hitchcock’s famous, Kosova’s infamous birds.(Our huge flocks of crows are locally known as: "Hitchcock's scenes brought to life". If "The Birds”, was to be filmed in KS, it would have featured them instead of seagulls).
The Tunel
A location in Prishtina (Kurrizi): Making an attempt to present the scary and filthy passages of the city in a different light.
Emotional Boxes
Geometrical mood swings
Emotional Bubbles
Moving away from the dark
Spinning Lollypops
Lollypop camouflage for antiwar hypnosis.
The True Face of Cosmetics
Magic Mirror / Superficiality (New)
"Mirror, mirror on the wall, who's the fairest of them all?"
Psychedelic Tree
In the name of reason; In the name of hope; In the name of religion; In the name of dope...
Space Odyssey 2
Lost in transmission!
Lava Stones
What makes our planet angry? Do we ever think beyond ourselves?
The City, the beginning
The City A
The City B
The Horse
I have no idea why they consider me the symbol of sexuality and masculinity!
Paper Man
Some things appear only when our reality folds!
In The Field Of Rapes
Decorative installations: Light comes from the Sun
Still In The Filed Of Rapes
Decorative installations: Light comes from the Moon
The Jump
Parachute jump over islands
Inside-out
Tripping through your appetizer
Orange Peel
Fruit, trash or wallpaper?!
The Bird
Flower metamorphosis
Chinese Drawers
Carpentry "Made In Kosova": Turning the production wheel around.
Chinese Closets
Carpentry "Made In Kosova": Turning the production wheel around.